|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
|
|
 |
Дар баёни он ки лутфи Ҳақро ҳама кас донад ва қаҳри Ҳақро ҳама кас донад ва ҳама аз қаҳри Ҳақ гурезонанд ва ба лутфи Ҳақ даровезон, аммо Ҳақ таъоло қаҳрҳоро дар лутф пинҳон кард ва лутфҳоро дар қаҳр пинҳон кард, наъли божгуна ва талбису макри Аллоҳ буд то аҳли тамйиз ва янзур бинуриллоҳи аз ҳолибинон ва зоҳирбинон ҷудо шуданд, ки «лийаблувакум аййукум аҳсану амалан»Гуфт дарвеше ба дарвеше, ки ту
Чун бидидӣ ҳазрати Ҳақро? Бигӯ.
Гуфт: «Бечун дидам, аммо баҳри қол
Бозгӯям мухтасар онро мисол.
Дидамаш, сӯйи чапи ӯ озаре,
Сӯйи дасти рост ҷӯйи Кавсаре.
Сӯйи чаппаш бас ҷаҳонсӯз оташе,
Сӯйи дасти росташ ҷӯйи х(в)аше.
Сӯйи он оташ гурӯҳе бурда даст,
Баҳри он Кавсар гурӯҳе шоду маст.
Лек лаъби божгуна буд сахт,
Пеши пойи ҳар шақиву некбахт.
Ҳар кӣ дар оташ ҳамерафту шарар,
Аз миёни об бармекард сар.
Ҳар кӣ сӯйи об мерафт аз миён,
ӯ дар оташ ёфт мешуд дарзамон.
Ҳар кӣ сӯйи рост шуд в-оби зулол,
Сар зи оташ барзад аз сӯйи шамол.
В-он кӣ шуд сӯйи шамоли оташин,
Сар бурун мекард аз сӯйи ямин.
Кам касе бар сирри ин музмар задӣ,
Лоҷарам кам кас дар он оташ шудӣ.
Ҷуз касе, ки бар сараш иқбол рехт,
К-ӯ раҳо кард обу дар оташ гурехт.
Карда завқи нақдро маъбуд халқ,
Лоҷарам з-ин лаъб мағбун буд халқ.
Ҷавқ-ҷавқу саф-саф аз ҳирсу шитоб
Мӯҳтариз з-оташ гурезон сӯйи об.
Лоҷарам з-оташ бароварданд сар,
Эътибор! Ал-эътибор! Эй бехабар!
Бонг мезад оташ, эй гиҷони гӯл,
Ман наям оташ, манам чашмай қабул.
Чашмбандӣ кардаанд, эй беназар,
Дар ман ойу ҳеч магрез аз шарар.
Эй Халил, ин ҷо шарору дуд нест,
Ҷуз ки сеҳру худъаи Намруд нест.
Чун Халили Ҳақ агар фарзонаӣ,
Оташ оби тусту ту парвонаӣ.
Ҷони парвона ҳамедорад нидо,
К-эй дареғо, сад ҳазорам пар будо.
То ҳамесӯзид з-оташ беамон
Кӯрии чашму дили номаҳрамон.
Бар ман орад раҳм ҷоҳил аз харӣ,
Ман бар ӯ раҳм орам аз бинишварӣ.
Хоса ин оташ, ки ҷони обҳост,
Кори парвона ба акси кори мост.
ӯ бибинад нуру дар норе равад,
Дил бибинад нору дар нуре шавад.
Инчунин лаъб омад аз Рабби ҷалил,
То бибинӣ кист аз оли Халил.
Оташеро шакли обе додаанд
В-андар оташ чашмае бигшодаанд.
Соҳире саҳни биринҷеро ба фан
Саҳни пуркирме кунад дар анҷуман.
Хонаро ӯ пур зи каждумҳо намуд
Аз дами сеҳру худ, он каждум набуд.
Чунки ҷоду менамояд сад чунин,
Чун бувад дастони ҷодуофарин?
Лоҷарам аз сеҳри Яздон қарн-қарн
Андарафтоданд чун зан зер паҳн.
Соҳироншон банда буданду ғулом,
Андарафтоданд чун саъва ба дом.
Ҳин, бихон Қуръон, бибин сеҳри ҳалол,
Сарнигуний, макрҳои «ка-л-ҷибол».
Ман наям Фиръавн, к-оям сӯйи Нил,
Сӯйи оташ меравам ман чун Халил.
Нест оташ, ҳаст он моъи маъин
В-он дигар аз макр оби оташин.
Бас накӯ гуфт он расули хушҷавоз:
«Зарраи ақлат беҳ аз савму намоз».
З-он ки ақлат ҷавҳар аст ин ду араз,
Ин ду дар такмили он шуд муфтараз.
То ҷило бошад мар он ойинаро,
Ки сафо ояд зи тоат синаро.
Лек гар ойина аз бун фосид аст,
Сайқал ӯро дер боз орад ба даст.
В-он гузин ойина, ки хуш мағрас аст,
Андаке сайқалгарӣ онро бас аст.
21/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
