 |
|
|
 |
Баёни он ки рӯҳи ҳайвонӣ ва ақли ҷузвӣ ва ваҳму хаёл бар мисоли дӯғанд ва рӯҳи ваҳй, ки боқист, дар ин дӯғ ҳамчу равған пинҳон астҶавҳари сидқат хафӣ шуд дар дурӯғ
Ҳамчу таъми равған андар таъми дӯғ.
Он дурӯғат ин тани фонӣ бувад,
Ростат он ҷони раббонӣ бувад.
Солҳо ин дӯғи тан пайдову фош,
Равғани ҷон андар ӯ фониву лош.
То фиристад Ҳақ расуле, бандае,
Дӯғро дар хумра ҷунбонандае.
То биҷунбонад ба ҳинҷору ба фан,
То бидонам ман, ки пинҳон буд «ман».
Ё каломи бандае, к-он ҷузви ӯст,
Дарравад дар гӯши ӯ, к-ӯ ваҳйҷӯст.
Узни мӯъмин ваҳйи моро воъӣ аст,
Ончунон гӯше қарини доъӣ аст.
Ҳамчунон ки гӯши тифл аз гуфти мом
Пур шавад, нотиқ шавад ӯ дар калом.
В-ар набошад тифлро гӯши рашад,
Гуфти модар нашнавад, гунге шавад.
Доимо ҳар карри аслӣ гунг буд,
Нотиқ он кас шуд, ки аз модар шунуд.
Дон, ки гӯши карру гунг аз офатест,
Ки пазирои даму таълим нест.
Он ки бетаълим буд нотиқ, Худост,
Ки сифоти ӯ зи иллатҳо ҷудост.
Ё чу Одам, карда талқинаш Худо,
Бе ҳиҷоби модару доя- визо.
Бо Масеҳе, ки ба таълими вадуд
Дар валодат нотиқ омад дар вуҷуд.
Аз барои дафъи тӯҳмат дар валод,
Ки назодаст аз зинову аз фасод.
Ҷунбише бояст андар иҷтиҳод,
То ки дӯғ он равған аз дил боздод.
Равған андар дӯғ бошад чун адам,
Дӯғ дар ҳастӣ бароварда алам.
Он, ки ҳастат менамояд, ҳаст пӯст,
В-он, ки фонӣ менамояд, асл ӯст.
Дӯғ равған ногирифтасту куҳун,
То бинагзинӣ, бинеҳ, харҷаш макун.
Ҳин, бигардонаш ба дониш даст-даст,
То намояд, он чӣ пинҳон кардааст.
З-он ки ин фонӣ далели боқӣ аст.
Лобаи мастон далели соқӣ аст.
117/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
