|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
دفتر چهاروم |
|
 |
Мутолибаи Мӯсо ҳазратро, ки «халақта халқан ва аҳлактаҳум» ва ҷавоб омаданГуфт Мӯсо: «Эй Худованди ҳисоб!
Нақш кардӣ, боз чун кардӣ хароб?
Нарру мода нақш кардӣ чонфизо
В-он гаҳон вайрон кунӣ инро чаро?
Гуфт Ҳақ: «Донам, ки ин пурсиш туро
Нест аз инкору ғафлат в-аз ҳаво.
В-арна таъдибу итобат кардаме,
Баҳри ин пурсиш туро озурдаме.
Лек мехоҳӣ, ки дар афъоли мо
Бозҷӯйӣ ҳикмату сирри бақо.
То аз он воқиф кунӣ мар омро,
Пухта гардонӣ бад-ин ҳар хомро.
Қосидан соил шудӣ дар кошифӣ
Бар авом, арчи ки ту з-он воқифӣ».
З-он ки ними илм омад ин суол,
Ҳар буруниро набошад ин маҷол.
Ҳам суол аз илм хезад, ҳам ҷавоб
Ҳамчунон ки хору гул аз хоку об.
Ҳам залол аз илм хезад, ҳам ҳудо
Ҳамчунон ки талху ширин аз нидо.
З-ошнойӣ хезад ин буғзу вало
В-аз ғизои хуш бувад суқму қуво.
Мустафиди аъҷамӣ шуд он Калим,
То аҷамёнро кунад з-ин сир алим.
Мо ҳам аз вай аъҷамӣ созем хеш,
Посухаш орем чун бегона пеш.
Харфурӯшон хасми якдигар шуданд,
То калиди қуфли он ақд омаданд.
Пас бифармудаш Худо: «Эй зулубоб!
Чун бипурсидӣ, биё, бишнав ҷавоб:
Мӯсиё! Тухме бикор андар замин,
То ту худ ҳам водиҳӣ инсофи ин».
Чунки Мӯсо кишту шуд кишташ тамом,
Хӯшаҳояш ёфт хубиву низом.
Дос бигрифту мар онро мебурид,
Пас нидо аз ғайб дар гӯшаш расид,
Ки чаро киште куниву парварӣ,
Чун камоле ёфт, онро мебурӣ?»
Гуфт: «Ё раб! З-он кунам вайрону паст,
Ки дар ин ҷо дона ҳасту коҳ ҳаст.
Дона лоиқ нест дар анбори коҳ,
Коҳ дар анбори гандум ҳам табоҳ.
Нест ҳикмат ин дуро омехтан,
Фарқ воҷиб мекунад дар бехтан».
Гуфт: «Ин дониш ту аз кӣ ёфтӣ?
Ки ба дониш байдарӣ барсохтӣ».
Гуфт: «Тамйизам ту додӣ, эй Худо»,
Гуфт: «Пас тамйиз чун набвад маро?
Дар халоиқ рӯҳҳои пок ҳаст,
Рӯҳҳои тираи гилнок ҳаст.
Ин садафҳо нест дар як мартаба,
Дар яке дурр асту дар дигар шаба.
Воҷиб аст изҳори ин неку табоҳ,
Ҳамчунон-к изҳори гандумҳо зи коҳ.
Баҳри изҳор аст ин халқи ҷаҳон,
То намонад ганҷи ҳикматҳо ниҳон.
«Кунту канзан кунту махфийян» шунав,
Ҷавҳари худ гум макун, изҳор шав.
Саҳифаи 116/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
دفتریکوم