 |
|
|
 |
Қиссаи он зан, ки тифли ӯ бар сари новдон ғежид ва хатари афтодан буд ва аз Алӣ, каррамаллоҳу ваҷҳаҳу, чора ҷустЯк зане омад ба пеши Муртазо,
Гуфт: «Шуд бар новдон тифле маро.
Гар-ш мехонам, намеояд ба даст
В-ар ҳилам, тарсам, ки афтад ӯ ба паст.
Нест оқил, то ки дарёбад чу мо,
Гар бигӯям, к-аз хатар сӯйи ман о.
Ҳам ишоратҳо намедонад ба даст
В-ар бидонад, нашнавад, ин ҳам бад аст.
Бас намудам ширу пистонро бад-ӯ,
ӯ ҳамегардонад аз ман чашму рӯ.
Аз барои Ҳақ, шумоед, эй меҳон,
Дастгири ин ҷаҳону он ҷаҳон.
Зуд дармон кун, ки меларзад дилам,
Ки ба дард аз меваи дил бискулам».
Гуфт: «Тифлеро баровар ҳам ба бом,
То бибинад ҷинси худро он ғулом.
Сӯйи ҷинс ояд сабук з-он новдон,
Ҷинс бар ҷинс аст ошиқ ҷовидон».
Зан чунон карду чу дид он тифли ӯ
Ҷинси худ, хуш-хуш бад-ӯ овард рӯ.
Сӯйи бом омад зи матни новдон,
Ҷозиби ҳар ҷинсро ҳамҷинс дон.
Ғиж-ғижон омад ба сӯйи тифл тифл,
Вораҳид ӯ аз фитодан сӯйи сифл.
З-он бувад ҷинси башар пайғамбарон,
То ба ҷинсийят раҳанд аз новдон.
Пас, башар фармуд худро мислукум,
То ба ҷинс оеду кам гардед гум.
З-он ки ҷинсийят аҷоиб ҷозибест,
Ҷозибаш ҷинс аст, ҳар ҷо толибест.
Исиву Идрис бар гардун шуданд,
Бо малойик чунки ҳамҷинс омаданд.
Боз он Ҳоруту Морут аз баланд
Ҷинси тан буданд, з-он зер омаданд.
Кофирон ҳамҷинси шайтон омада,
Ҷонашон шогирди шайтонон шуда.
Сад ҳазорон хӯйи бад омӯхта,
Дидҳои ақлу дил бардӯхта.
Камтарин хӯшон ба зиштӣ он ҳасад,
Он ҳасад, ки гардани Иблис зад.
З-он сагон омӯхта ҳиқду ҳасад,
Ки нахоҳад халқро мулки абад.
Мар киро дид ӯ камол аз чаппу рост,
Аз ҳасад қуланҷаш омад, дард хост.
З-он ки ҳар бадбахти хирмансӯхта
Менахоҳад шамъи кас афрӯхта.
Ҳин, камоле даст овар, то ту ҳам
Аз камоли дигарон н-афтӣ ба ғам.
Аз Худо мехоҳ дафъи ин ҳасад,
То Худоят вораҳонад аз ҷасад.
Мар туро машғулие бахшад дарун,
Ки напардозӣ аз он сӯйи бурун.
Ҷуръаи майро Худо он медиҳад,
Ки бад-ӯ маст аз ду олам мераҳад.
Хосият бинҳода дар каффи ҳашиш,
К-ӯ замоне мераҳонад аз худиш.
Хобро Яздон бад-он сон мекунад,
К-аз ду олам фикрро бармеканад.
Кард Маҷнунро зи ишқи пӯсте,
К-ӯ бинашносад адӯ аз дӯсте.
Сад ҳазорон инчунин медорад ӯ,
Ки бар идрокоти ту бигморад ӯ.
Ҳаст майҳои шақоват нафсро,
Ки зи раҳ берун барад он наҳсро.
Ҳаст майҳои саодат ақлро,
Ки биёбад манзили бенақлро.
Хаймаи гардун зи сармастии хеш
Барканад, з-он сӯ бигирад роҳ пеш.
Ҳин, ба ҳар мастӣ, дило, ғарра машав,
Ҳаст Исо масти Ҳақ, хар масти ҷав.
Инчунин майро биҷӯ з-ин хунбҳо,
Мастияш набвад зи кӯтаҳдунбҳо.
З-он ки ҳар маъшуқ чун хунбест пур,
Он яке дурду дигар софӣ чу дур.
Майшиносо, ҳин, бичаш бо эҳтиёт,
То мае ёбӣ муназзаҳ з-ихтилот.
Ҳарду мастӣ медиҳандат, лек ин
Мастият орад кашон то рабби дин.
То раҳӣ аз фикру васвосу ҳиял,
Беиқол ин ақл дар рақсу-л-ҷамал.
Анбиё чун ҷинси рӯҳанду малак,
Мар малакро ҷазб карданд аз фалак.
Бод ҷинси оташ асту ёри ӯ,
Ки бувад оҳанги ҳар ду бар улу.
Чун бибандӣ ту сари кӯзай тиҳӣ,
Дар миёни ҳавз ё ҷӯйе ниҳӣ,
То қиёмат он фурӯ н-ояд ба паст,
Ки дилаш холисту дар вай бод ҳаст.
Майли бодаш чун суйи боло бувад,
Зарфи худро ҳам суйи боло кашад.
Боз он ҷонҳо, ки ҷинси анбиёст,
Сӯйи эшон каш-кашон чун сояҳост.
З-он ки ақлаш ғолиб асту бе зи шак,
Ақл ҷинс омад ба хилқат бо малак.
В-он ҳавои нафс ғолиб бар адӯ,
Нафс ҷинси асфал омад, шуд бад-ӯ.
Буд қибтӣ ҷинси Фиръавни замим,
Буд сибтӣ ҷинси Мӯсои калим.
Буд Ҳомон ҷинстар Фиръавнро,
Баргузидаш, бурд бар садри саро.
Лоҷарам аз садр то қаъраш кашид,
Ки зи ҷинси дӯзаханд он ду палид.
Ҳар ду сӯзанда чу дӯзах, зидди нур,
Ҳар ду чун дӯзах зи нури дил нафур.
З-он ки дӯзах гӯяд! Эй мӯъмин! Ту зуд
Баргузар, ки нурат оташро рабуд.
Бигзар эй мӯъмин, ки нурат мекушад
Оташамро, чунки доман мекашад.
Мерамад он дӯзахӣ аз нур ҳам,
З-он ки табъи дӯзах асташ, эй санам!
Дӯзах аз мӯъмин гурезад ончунон,
Ки гурезад мӯъмин аз дӯзах ба ҷон.
З-он ки ҷинси нор набвад нури ӯ,
Зидди нор омад ҳақиқат, нур ҷӯ.
Дар ҳадис омад, ки мӯъмин дар дуъо,
Чун амон хоҳад зи дӯзах аз Худо,
Дӯзах аз вай ҳам амон хоҳад ба ҷон,
Ки Худоё, дур дорам аз фалон.
Ҷозиби ҷинсийят аст акнун бибин,
Ки ту ҷинси кистӣ аз куфру дин?
Гар ба Ҳомон моилӣ, ҳомониӣ,
В-ар ба Мӯсо моилӣ, субҳониӣ.
В-ар ба ҳар ду моилӣ ангехта,
Нафсу ақли ҳардувон омехта.
Ҳарду дар ҷанганд, ҳону ҳон, бикӯш,
То шавад ғолиб маъонӣ бар нуқуш.
Дар ҷаҳони ҷанг шодӣ ин бас аст,
Ки бибинӣ бар адӯ ҳар ду шикаст.
Он ситезарав ба сахтӣ оқибат
Гуфт бо Ҳомон барои машварат.
Ваъдаҳои он Калимуллоҳро
Гуфту маҳрам сохт он гумроҳро.
105/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
