 |
|
|
 |
Насиҳати дунё аҳли дунёро ба забони ҳол ва бевафоии худро намудан ба вафо тамаъдорандагон аз ӯГуфт: «Бинмудам дағал, лекин туро
Аз насиҳат бозгуфтам моҷаро».
Ҳамчунин дунё агарчи хуш шукуфт,
Бонг зад, ҳам бевафойий хеш гуфт.
Андар ин кавну фасод, эй устод!
Он дағал кавну насиҳат он фасод.
Кавн мегӯяд биё ман хушпайам,
В-он фасодаш гуфта: рав, ман лошайам.
Эй зи хубии баҳорон лабгазон,
Бингар он сардиву зардии хазон.
Рӯз дидӣ талъати хуршед хуб,
Марги ӯро ёд кун вақти ғуруб.
Бадрро дидӣ бар ин хуш чортоқ,
Ҳасраташро ҳам бибин андар муҳоқ.
Кӯдаке аз ҳусн шуд мавлои халқ,
Баъди фардо шуд хириф, расвои халқ.
Гар тани симинтанон кардат шикор,
Баъди пирӣ бин тане чун пунбазор.
Эй бидида лутҳои чарб, хез,
Фузлаи онро бибин дар обрез.
Мар хабасро гӯ, ки он хубит ку?
Бар табақ он завқу он нағзиву бӯ?
Гӯяд ӯ: «Он дона буд, ман доми он,
Чун шудӣ ту сайд, дона шуд ниҳон.
Бас аномил рашки устодон шуда,
Дар саноат оқибат ларзон шуда.
Наргиси чашми хумори ҳамчу ҷон,
Охир аъмаш бину об аз вай чакон.
Ҳайдаре, к-андар сафи шерон равад,
Охир ӯ мағлуби муше мешавад.
Табъи тези дурбини муҳтариф,
Чун хари пираш бибин охир хариф.
Зулфи ҷаъди мушкбори ақлбар,
Охир он чун дунби зишти хинги хар.
Хуш бибин кавнаш зи аввал бо гушод
В-охир он расвоияш бину фасод.
З-он ки ӯ бинмуд пайдо домро,
Пеши ту барканд сиблат хомро.
Пас магӯ: «Дунё ба тазвирам фирефт
В-арна ақли ман зи домаш мегурехт».
Тавқи заррину ҳамойил бин, ҳала!
Ғуллу занҷире шудасту силсила.
Ҳамчунин ҳар ҷузви олам мешумар,
Аввалу охир дарораш дар назар.
Ҳар кӣ охирбинтар, ӯ масъудтар,
Ҳар кӣ охурбинтар, ӯ матрудтар.
Рӯйи ҳар як чун маҳи фохир бибин,
Чунки аввал дида шуд, охир бибин.
То набошӣ ҳамчу Иблис аъваре,
Ним бинад, ним не, чун абтаре.
Дид тини Одаму динаш надид,
Ин ҷаҳон дид, он ҷаҳонбинаш надид.
Фазли мардон бар замон, эй бӯшуҷоъ!
Нест баҳри қуввату касбу зиёъ.
В-арна шеру пилро бар одамӣ
Фазл будӣ баҳри қувват, эй амӣ!
Фазли мардон бар зан, эй ҳолипараст,
З-он бувад, ки мард поёнбинтар аст.
Мард, к-андар оқибатбинӣ хам аст,
ӯ зи аҳли оқибат чун зан кам аст.
Аз ҷаҳон ду бонг меояд ба зидд,
То кадоминро ту бошӣ мустаъидд.
Он яке бонгаш нушури атқиё
В-он яке бонгаш фиреби ашқиё:
Ман шукуфай хорам, эй хуш гарм дор,
Гул бирезад, ман бимонам шохи хор.
Бонги ушкуфа-ш, ки инак гул фурӯш,
Бонги хори ӯ, ки сӯйи мо макӯш.
Ин пазируфтӣ, бимондӣ з-он дигар,
Ки муҳибб аз зидди маҳбуб аст кар.
Он яке бонг ин, ки инак ҳозирам,
Бонги дигар бингар андар охирам.
Ҳозириям ҳаст чун макру камин,
Нақши охир з-ойинай аввал бибин.
Чун яке з-ин ду ҷувол-андар шудӣ,
Он дигарро зидду нодирх(в)ар шудӣ.
Эй хунук он, к-ӯ зи аввал он шунид,
К-иш уқулу масмаъи мардон шунид.
Хона холӣ ёфту ҷоро ӯ гирифт,
Ғайри онаш каж намояд ё шигифт.
Кӯзаи нав, к-ӯ ба худ бавле кашид,
Он хабасро об натвонад бурид.
Дар ҷаҳон ҳар чиз чизе мекашад,
Куфр кофиррову муршадро рашад.
Каҳрабо ҳам ҳасту миқнотис ҳаст,
То ту оҳан ё каҳӣ, ойӣ ба шаст.
Бурд миқнотисат, ар ту оҳанӣ
В-ар каҳӣ, бар каҳрабо барметанӣ.
Он яке чун нест бо ахёр ёр,
Лоҷарам шуд паҳлуйи фуҷҷор ҷор.
Ҳаст Мӯсо пеши қибтӣ бас замим,
Ҳаст Ҳомон пеши сибтӣ бас раҷим.
Ҷони Ҳомон ҷозиби қибтӣ шуда,
Ҷони Мӯсо толиби сибтӣ шуда.
Меъдаи хар каҳ кашад дар иҷтизоб,
Меъдаи одам ҷазуби гандум, об.
Гар ту нашносӣ касеро аз залом,
Бингар ӯро, к-ӯш созидаст имом.
62/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
