 |
Боқии қиссаи Мӯсо алайҳиссаломК-омадаш пайғом аз ваҳйи муҳим,
Ки кажӣ бигзор акнун, «фастақим».
Ин дарахти тан асои Мӯсӣ аст,
К-амраш омад, ки бияндозаш зи даст.
То бибинӣ хайри ӯву шарри ӯ,
Баъд аз он баргир ӯро з-амри ҳу.
Пеш аз афгандан набуд ӯ ғайри чӯб,
Чун ба амраш баргирифтӣ, гашт хуб.
Аввал ӯ буд баргафшон барраро,
Гашт мӯъҷиз он гурӯҳи ғарраро.
Гашт ҳоким бар сари фиръавниён,
Обашон хун карду каф бар сар занон.
Аз мазореъшон баромад қаҳту марг,
Аз малахҳое, ки мехӯрданд барг.
То баромад бехуд аз Мӯсӣ дуъо,
Чун назар афтодаш андар рустаҳо.
К-ин ҳама эъҷозу кӯшидан чарост?
Чун нахоҳанд ин ҷамоат гашт рост.
Амр омад, к-иттибоъи Нӯҳ кун,
Тарки поёнбинии машрӯҳ кун.
З-он тағофул кун, чу доъии раҳӣ,
Амри «баллиғ» ҳаст, набвад он тиҳӣ.
Камтарин ҳикмат, к-аз ин илҳоҳи ту
Ҷилва гардад он лиҷоҷу он уту.
То ки раҳ бинмудану излоли Ҳақ
Фош гардад бар ҳама аҳли фирақ.
Чунки мақсуд аз вуҷуд изҳор буд,
Боядаш аз панду иғво озмуд.
Дев илҳоҳи ғавоят мекунад,
Шайх илҳоҳи ҳидоят мекунад.
Чун паёпай гашт он амри шуҷун,
Нил меомад саросар ҷумла хун.
То ба нафси хеш Фиръавн омадаш,
Лоба мекардаш, дуто гашта қадаш.
К-он чӣ мо кардем, эй султон, макун,
Нест моро рӯйи эроди сухун.
Пора-пора гардамат фармонпазир,
Ман ба иззат хӯгарам, сахтам магир.
Ҳин, биҷунбон лаб ба раҳмат, эй амин!
То бибандад ин даҳонай оташин».
Гуфт: «Ё раб, мефиребад ӯ маро,
Мефиребад ӯ фиребандай туро.
Бишнавам? Ё ман диҳам ҳам худъааш?
То бидонад аслро он фаръкаш.
К-асли ҳар макреву ҳилат пеши мост,
Ҳар чӣ бар хок аст, аслаш бар самост.
Гуфт Ҳақ: «Он саг наярзад ҳам бад-он,
Пеши саг андоз аз дур устухон.
Ҳин, биҷунбон он асо, то хокҳо
Водиҳад, ҳар чӣ малах кардаш фано.
В-он малахҳо дарзамон гардад сиёҳ,
То бибинад халқ табдили Илоҳ,
Ки сабабҳо нест ҳоҷат мар маро,
Он сабаб баҳри ҳиҷоб асту ғито.
То табиъӣ хеш бар дору занад,
То мунаҷҷим рӯ ба истора кунад.
То мунофиқ аз ҳарисӣ бомдод
Сӯйи бозор ояд аз бими касод.
Бандагӣ нокардаву ношуста рӯй,
Луқмаи дӯзах бигашта луқмаҷӯй.
Окилу маъкул омад ҷони ом
Ҳамчу он баррай чаранда аз ҳутом.
Мечарад он барраву қассоб шод,
К-ӯ барои мо чарад барги мурод.
Кори дӯзах мекунӣ дар хӯрданӣ,
Баҳри ӯ худро ту фарбеҳ мекунӣ.
Кори худ кун, рӯзии ҳикмат бичар,
То шавад фарбеҳ дили бокарру фар.
Хӯрдани тан монеъи ин хӯрдан аст,
Ҷон чу бозаргону тан чун раҳзан аст.
Шамъи тоҷир он гаҳ аст афрӯхта,
Ки бувад раҳзан чу ҳезум сӯхта.
Ки ту он ҳушиву боқӣ ҳушпӯш,
Хештанро гум макун, ёва макӯш.
Дон, ки ҳар шаҳват чу хамр асту чу банг,
Пардаи ҳуш асту оқил з-ӯст данг.
Хамр танҳо нест сармастии ҳуш,
Ҳар чӣ шаҳвонист, бандад чашму гӯш.
Он Билис аз хамр хӯрдан дур буд,
Маст буд ӯ аз такаббур в-аз ҷуҳуд.
Маст он бошад, ки он бинад, ки нест,
Зар намояд он чӣ миссу оҳанест.
Ин сухан поён надорад, Мӯсиё,
Лаб биҷунбон, то бурун рӯжад гиё».
Ҳам чунон карду ҳам андар дам замин,
Сабз гашт аз сунбулу ҳабби самин.
Андарафтоданд дар лут он нафар
Қаҳт дида, мурда аз ҷӯъулбақар.
Чанд рӯзе сер хӯрданд аз ато,
Он дамиву одамиву чорпо.
Чун шикам пур гашту бар неъмат заданд
В-он зарурат рафт, пас тоғӣ шуданд.
Нафс Фиръавнест, ҳон, шераш макун,
То наёрад ёд аз он куфри куҳун.
Бе тафи оташ нагардад нафс хуб,
То нашуд оҳан чу ахгар, ҳин, макӯб.
Бе маҷоат нест тан ҷунбишкунон,
Оҳани сардест, мекӯбӣ бад-он.
Гар бигиряд в-ар бинолад зор-зор,
ӯ нахоҳад шуд мусулмон, ҳуш дор.
ӯ чу Фиръавн аст дар қаҳт ончунон
Пеши Мӯсо сар ниҳад лобакунон.
Чунки мустағнӣ шуд ӯ, тоғӣ шавад,
Хар чу бор андохт, искеза занад.
Пас фаромӯшаш шавад, чун рафт пеш,
Кори ӯ з-он оҳу зориҳои хеш.
Солҳо марде, ки дар шаҳре бувад,
Як замон, ки чашм дар хобе равад,
Шаҳри дигар бинад ӯ пурнеку бад,
Ҳеч дар ёдаш наёяд шаҳри х(в)ад,
Ки ман он ҷо будаам ин шаҳри нав,
Нест они ман, дар ин ҷоям гарав.
Бал чунон донад, ки худ пайваста ӯ,
Ҳам дар ин шаҳраш будаст ибдоъу хӯ.
Чӣ аҷаб, гар рӯҳ мавтинҳои хеш,
Ки будасташ маскану милод пеш.
Менаёрад ёд? К-ин дунё чу хоб,
Мефурӯпӯшад чу ахтарро саҳоб.
Хоса чандин шаҳрҳоро кӯфта,
Гардҳо аз дарки ӯ норӯфта.
Иҷтиҳоди гарм нокарда, ки то
Дил шавад софу бибинад моҷаро.
Сар бурун орад дилаш аз бухши роз,
Аввалу охир бибинад чашм боз.
Саҳифаи 135/140
|
دفتریکوم
