 |
Боқии қиссаи Иброҳими Адҳам, қаддасаллоҳу сирраҳуБар сари тахте шунид он некном
Тиқ-тиқеву ҳой-ҳуйе шаб зи бом.
Гомҳои тунд бар боми саро,
Гуфт бо худ инчунин заҳра киро?
Бонг зад бар равзани қаср ӯ, ки кист,
Ин набошад одамӣ, моно парист!
Сар фурӯ карданд қавме булаҷаб:
«Мо ҳамегардем шаб баҳри талаб».
«Ҳин чӣ меҷӯед?» Гуфтанд: «Уштурон»,
Гуфт: «Уштур бом – бар кай ҷаст? Ҳон?»
Пас бигуфтандаш, ки ту бар тахти ҷоҳ
Чун ҳамеҷӯйӣ мулоқоти Илоҳ?
Худ ҳамон буд, дигар ӯро кас надид,
Чун парӣ аз одамӣ шуд нопадид.
Маъниаш пинҳону ӯ дар пеши халқ,
Халқ кай бинанд ғайри ришу далқ?
Чун зи чашми хешу халқон дур шуд,
Ҳамчу анқо дар ҷаҳон машҳур шуд.
Ҷони ҳар мурғе, ки омад сӯйи Қоф,
Ҷумлаи олам аз ӯ лофанд лоф.
Чун расид андар сабо ин нури Шарқ,
Ғулғуле афтод дар Билқису халқ.
Рӯҳҳои мурда ҷумла пар заданд,
Мурдагон аз гӯри тан сар барзаданд.
Якдигарро мужда медоданд: «Ҳон!
Нак, нидое мерасад аз осмон».
З-он нидо,динҳо ҳамегарданд габз,
Шоху барги дил ҳамегарданд сабз.
Аз Сулаймон он нафас чун нафхи сур,
Мурдагонро вораҳонид аз қубур.
Мар туро бодо саодат баъд аз ин,
Ин гузашт, «Аллоҳу аълам би-л-яқин».
Саҳифаи 35/140
|
دفتریکوم
