 |
Қиссаи атторе, ки санги тарозуи ӯ гили саршӯй буд ва дуздидани муштарии гилхор аз он гил ҳангоми санҷидани шакар дуздида пинҳонПеши атторе яке гилхор рафт,
То харад ублуҷи қанди хоси зафт.
Пас бари аттори таррори дудил,
Мавзеъи санги тарозу буд гил.
Гуфт: «Гил санги тарозуи ман аст,
Гар туро майли шакар бихридан аст».
Гуфт: «Ҳастам дар муҳимме қандҷӯ,
Санги мизон ҳар чӣ хоҳӣ, бош гӯ».
Гуфт бо худ пеши он ки гилх(в)ар аст,
Санг чӣ бвад? Гил накӯтар аз зар аст.
Ҳамчу он даллола, ки гуфт: «Эй писар,
Наварӯсе ёфтам бас хубфар.
Сахт зебо, лек ҳам як чиз ҳаст,
К-он сатира духтари ҳалвогар аст».
Гуфт: «Беҳтар инчунин худ гар бувад,
Духтари ӯ чарбу ширинтар бувад.
Гар надорӣ сангу сангат аз гил аст,
Ин беҳу беҳ, гил маро мевай дил аст».
Андар он каффай тарозу з-эътидод
ӯ ба ҷойи санг он гилро ниҳод.
Пас барои каффаи дигар ба даст
Ҳам ба қадри он шакарро мешикаст.
Чун набудаш тешае, ӯ дер монд,
Муштариро мунтазир он ҷо нишонд.
Рӯяш он сӯ буд, гилхур ношигифт,
Гил аз ӯ пӯшида дуздидан гирифт.
Тарс-тарсон, ки набояд ногаҳон
Чашми ӯ бар ман фитад аз имтиҳон.
Дид аттор ону худ машғул кард,
Ки фузунтар дузд, ҳин, эй рӯйзард!
Гар бидуздӣ в-аз гили ман мебарӣ,
Рав, ки ҳам аз паҳлуи худ мех(в)арӣ.
Ту ҳаметарсӣ зи ман, лек аз харӣ
Ман ҳаметарсам, ки ту камтар х(в)арӣ.
Гарчи машғулам, чунон аҳмақ наям,
Ки шакар афзун кашӣ ту аз наям.
Чун бибинӣ мар шакарро з-озмуд,
Пас бидонӣ, аҳмақу ғофил кӣ буд.
Мурғ з-он дона назар хуш мекунад,
Дона ҳам аз дур роҳаш мезанад,
К-аз зинои чашм хатте мебарӣ,
На кабоб аз паҳлуйи худ мех(в)арӣ?
Ин назар аз дур чун тир асту сам,
Ишқат афзун мешавад, сабри ту кам.
Моли дунё доми мурғони заъиф,
Мулки уқбо доми мурғони шариф.
То бад-ин мулке, ки ӯ дом аст жарф,
Дар шикор оранд мурғони шигарф.
Ман Сулаймон менахоҳам мулкатон,
Балки ман бирҳонам аз ҳар ҳулкатон.
К-ин замон ҳастед худ мамлуки мулк,
Молики мулк он ки биҷҳид ӯ зи ҳулк.
Божгуна, эй асири ин ҷаҳон,
Номи худ кардӣ амири ин ҷаҳон.
Эй ту бандай ин ҷаҳон, маҳбусҷон,
Чанд гӯйӣ хешро хоҷай ҷаҳон?
Саҳифаи 26/140
|
دفتریکوم
