 |
Каромоти Иброҳими Адҳам бар лаби дарё Ҳам зи Иброҳими Адҳам омадаст,
К-ӯ зи роҳе бар лаби дарё нишаст.
Далқи худ медӯхт он султони ҷон,
Як амире омад он ҷо ногаҳон.
Он амир аз бандагони шайх буд,
Шайхро бишнохт, саҷда кард зуд.
Хира шуд дар шайху андар далқи ӯ,
Шакли дигар гашта хулқу халқи ӯ,
К-ӯ раҳо кард он чунон мулки шигарф,
Баргузид он фақри бас борикҳарф.
Тарк кард ӯ мулки ҳафт иқлимро,
Мезанад бар далқ сӯзан чун гадо.
Шайх воқиф гашт аз андешааш,
Шайх чун шер асту дилҳо бешааш.
Чун риҷову хавф дар дилҳо равон,
Нест махфӣ бар вай асрори ҷаҳон.
Дил нигаҳ доред, эй беҳосилон,
Дар ҳузури ҳазрати соҳибдилон.
Пеши аҳли тан адаб бар зоҳир аст,
Ки Худо з-эшон ниҳонро сотир аст.
Пеши аҳли дил адаб бар ботин аст,
З-он ки дилшон бар сароир фотин аст.
Ту ба аксӣ пеши кӯрон баҳри ҷоҳ,
Бо ҳузур ойӣ, нишинӣ пойгоҳ.
Пеши биноён кунӣ тарки адаб,
Нори шаҳватро аз он гаштӣ ҳатаб.
Чун надорӣ фатнату нури ҳудо,
Баҳри кӯрон рӯйро мезан ҷило!
Пеши биноён ҳадас дар рӯй мол!
Ноз мекун бо чунин гандидаҳол!
Шайх сӯзан зуд дар дарё фиганд,
Хост сӯзанро ба овози баланд.
Садҳазорон моҳии аллоҳие,
Сӯзани зар дар лаби ҳар моҳие,
Сар бароварданд аз дарёи Ҳақ,
Ки бигир, эй шайх, сӯзанҳои Ҳақ.
Рӯ бад-ӯ карду бигуфташ: «Эй амир!
Мулки дил беҳ ё чунон мулки ҳақир?»
Ин нишони зоҳир аст, ин ҳеч нест,
То ба ботин дарравӣ, бинӣ ту бист.
Сӯйи шаҳр аз боғ шохе оваранд,
Боғу бустонро куҷо он ҷо баранд?
Хоса боғе, к-ин фалак як барги ӯст,
Балки он мағз асту ин олам чу пӯст.
Барнамедорӣ суи он боғ гом?
Бӯй афзун ҷӯю кун дафъи зуком.
То ки он бӯ ҷозиби ҷонат шавад,
То ки он бӯ нури чашмонат шавад.
Гуфт Юсуф ибни Яъқуби набӣ,
Баҳри бӯ «алқу ало ваҷҳи абӣ».
Баҳри ин бӯ гуфт Аҳмад дар изот,
Доимо: «қуррату айнӣ фӣ-с-салот».
Панҷ ҳис бо ҳамдигар пайвастаанд,
З-он ки ин ҳар панҷ з-асле рустаанд.
Қуввати як қуввати боқӣ шавад,
Мобақиро ҳар яке соқӣ шавад.
Дидани дида физояд ишқро,
Ишқ дар дида физояд сидқро.
Сидқ бедории дида мешавад,
Ҳиссҳоро завқ мӯнис мешавад.
Саҳифаи 92/114
|
دفتریکوم
