 |
Қасд кардани ғузон ба куштани як марде то он дигар битарсад Он ғузони турк хунрез омаданд,
Баҳри яғмо бар деҳе ногаҳ заданд.
Ду кас аз аъёни он деҳ ёфтанд,
Дар ҳалоки он яке биштофтанд.
Даст бастандаш, ки қурбонаш кунанд,
Гуфт: «Эй шоҳону аркони баланд.
Дар чаҳи маргам чаро меафганед?
Аз чӣ охир ташнаи хуни манед?
Чист ҳикмат? Чӣ ғараз дар куштанам?
Чун чунин дарвешаму урёнтанам».
Гуфт: «То ҳайбат бар ин ёрат занад,
То битарсад ӯву зар пайдо кунад».
Гуфт: «Охир ӯ зи ман мискинтар аст»,
Гуфт: «Қосид кардааст, ӯро зар аст».
Гуфт: «Чун ваҳм аст, мо ҳар ду якем,
Дар мақоми эҳтимолу дар шакем.
Худ варо букшед аввал, эй шаҳон,
То битарсам ман, диҳам зарро нишон».
Пас карамҳои илоҳӣ бин, ки мо,
Омадем охирзамон дар интиҳо.
Охирини қарнҳо пеш аз қурун,
Дар ҳадис аст: охируна-с-собиқун.
То ҳалоки қавми Нӯҳу қавми Ҳуд,
Оризи раҳмат ба ҷони мо намуд.
Кушт эшонро, ки мо тарсем аз ӯ
В-ар худ ин баръакс кардӣ, войи ту.
Саҳифаи 85/114
|
دفتریکوم
