 |
Фирефтани мунофиқон пайғамбарро алайҳиссалом то ба масҷиди Зирораш баранд Бар расули Ҳақ фусунҳо хонданд,
Рахши дастону ҳиял меронданд.
Он расули меҳрубони раҳмкеш
Ҷуз табассум, ҷуз бале новард пеш.
Шукрҳои он ҷамоат ёд кард,
Дар иҷобат қосидонро шод кард.
Менамуд он макри эшон пеши ӯ
Як ба як з-он сон, ки андар шир мӯ.
Мӯйро нодида мекард он латиф,
Ширро шобош мегуфт он зариф.
Садҳазорон мӯйи макру дамдама,
Чашм хобонид он дам аз ҳама.
Рост мефармуд он баҳри карам:
«Бар шумо ман аз шумо мушфиқтарам».
Ман нишаста бар канори оташе,
Бо фурӯғу шӯълаи бас нох(в)аше.
Ҳамчу парвона шумо он сӯ давон,
Ҳар ду дасти ман шуда парвонарон.
Чун бар он шуд, то равон гардад расул,
Ғайрати Ҳақ бонг зад: «Машнав зи ғул.
К-ин хабисон макру ҳилат кардаанд,
Ҷумла мақлуб аст, он-ч овардаанд.
Қасди эшон ҷуз сияҳрӯӣ набуд,
Хайри дин кай ҷуст тарсову ҷуҳуд?
Масҷиде бар ҷисри дӯзах сохтанд,
Бо Худо нарди дағоҳо бохтанд.
Қасдашон тафриқи асҳоби расул,
Фазли Ҳақро кай шиносад ҳар фузул?
То ҷуҳудеро зи Шом ин ҷо кашанд,
Ки ба ваъзи ӯ ҷуҳудон сарх(в)ашанд.
Гуфт пайғамбар, ки оре, лек мо
Бар сари роҳем бар азми ғазо.
З-ин сафар чун бозгардам, он гаҳон
Сӯйи он масҷид равон гардам, равон.
Дафъашон гуфту ба сӯйи ғазв тохт,
Бо дағоён аз дағо нарде бибохт.
Чун биёмад аз ғазо, бозомаданд,
Чанг андар ваъдаи мозӣ заданд.
Гуфт Ҳаққаш: «Эй паямбар, фош гӯ,
Узрро в-ар ҷанг бошад, бош гӯ».
Гуфт: «Эй қавми дағал, хомуш кунед,
То нагӯям розҳотон, тан занед».
Чун нишоне чанд аз асрорашон
Дар баён овард, бад шуд корашон.
Қосидон з-ӯ бозгаштанд он замон,
«Ҳошалиллаҳ, ҳошалиллаҳ» дамзанон.
Ҳар мунофиқ Мусҳафе зери бағал
Сӯйи пайғамбар биёвард аз дағал.
Баҳри савгандон, ки имон ҷуннатест,
З-он ки савгандон кажонро суннатест.
Чун надорад марди каж дар дин вафо,
Ҳар замоне бишканад савгандро.
Ростонро ҳоҷати савганд нест,
З-он ки эшонро ду чашми равшанест.
Нақси мисоқу уҳуд аз аҳмақист,
Ҳифзи имону вафо кори тақист.
Гуфт пайғамбар, ки савганди шумо
Рост гирам ё ки савганди Худо?
Боз савганде дигар хӯрданд қавм,
Мусҳаф андар дасту бар лаб мӯҳри савм,
Ки ба ҳаққи ин каломи поки рост,
К-он бинои масҷид аз баҳри Худост.
Андар он ҷо ҳеч ҳила-в макр нест,
Андар он ҷо зикру сидқу ё рабест.
Гуфт пайғамбар, ки овози Худо
Мерасад дар гӯши ман ҳамчун садо.
Мӯҳр бар гӯши шумо бинҳод Ҳақ,
То ба овози Худо н-орад сабақ.
Нак, сареҳ овози Ҳақ меоядам,
Ҳамчу соф аз дурд меполоядам.
Ҳамчунон ки Мӯсӣ аз сӯйи дарахт
Бонги Ҳақ бишнид, к-эй масъудбахт!
Аз дарахт «инни аналлаҳ» мешунид.
Бо калом анвор меомад падид.
Чун зи нури ваҳй дармемонданд,
Боз нав савгандҳо мехонданд.
Чун Худо савгандро хонад сипар,
Кай ниҳад испар зи каф пайкоргар?
Боз пайғамбар ба такзиби сареҳ
«Қад казабтум» гуфт бо эшон фасеҳ.
Саҳифаи 77/114
|
دفتریکوم
