 |
Эътимод кардан бар тамаллуқ ва вафои хирс Аждаҳое хирсро дармекашид,
Шермарде рафту фарёдаш расид.
Шермардонанд дар олам мадад,
Он замон, к-афғони мазлумон расад.
Бонги мазлумон зи ҳар ҷо бишнаванд,
Он тараф чун раҳмати Ҳақ медаванд.
Он сутунҳои халалҳои ҷаҳон,
Он табибони маразҳои ниҳон.
Маҳзи меҳру довариву раҳматанд,
Ҳамчу Ҳақ беиллату беришватанд.
«Ин чӣ ёрӣ мекунӣ якборагиш?»
Гӯяд: «Аз баҳри ғаму бечорагиш».
Меҳрубонӣ шуд шикори шермард,
Дар ҷаҳон дору наҷӯяд ғайри дард.
Ҳар куҷо дарде, даво он ҷо равад,
Ҳар куҷо пастист, об он ҷо давад.
Оби раҳмат боядат, рав паст шав
В-онгаҳон хур хамри раҳмат, маст шав.
Раҳмат андар раҳмат омад то ба сар,
Бар яке раҳмат фурӯ м-ой, эй писар!
Чархро дар зери по ор, эй шуҷоъ!
Бишнав аз фавқи фалак бонги самоъ.
Пунбаи васвос берун кун зи гӯш,
То ба гӯшат ояд аз гардун хурӯш.
Пок кун ду чашмро аз мӯю айб,
То бибинӣ боғу сарвистони ғайб.
Дафъ кун аз мағзу аз бинӣ зуком,
То ки риҳуллаҳ дарояд дар машом.
Ҳеч магзор аз табу сафро асар,
То биёбӣ аз ҷаҳон таъми шакар.
Доруи мардӣ куну иннин мапӯй,
То бурун оянд сад гун хубрӯй.
Кундаи танро зи пойи ҷон бикан,
То кунад ҷавлон ба гирди анҷуман.
Ғулли бухл аз дасту гардан дур кун,
Бахти нав дарёб дар чархи куҳун.
В-ар наметонӣ, ба каъбай лутф – бар,
Арза кун бечорагӣ бар чорагар.
Зориву гиря қавӣ сармояест,
Раҳмати куллӣ қавитар дояест.
Дояву модар баҳонаҷӯ бувад,
То ки кай он тифли ӯ гирён шавад?
Тифли ҳоҷоти шуморо офарид,
То биноледу шавад шираш падид.
Гуфт: «Удъуллоҳ» бе зорӣ мабош,
То биҷӯшад ширҳои меҳрҳош.
Ҳуй-ҳуйи боду ширафшони абр,
Дар ғами моанд. Як соат ту сабр.
«Фи-с-самоъи ризқукум» бишнидаӣ,
Андар ин пастӣ чӣ барчафсидаӣ?
Тарсу навмедит дон овози ғул,
Мекашад гӯши ту то қаъри суфул.
Ҳар нидое, ки туро боло кашид,
Он нидо медон, ки аз боло расид.
Ҳар нидое, ки туро ҳирс оварад,
Бонги гурге дон, ки ӯ мардум дарад.
Ин баландӣ нест аз рӯйи макон,
Ин баландиҳост сӯйи ақлу ҷон.
Ҳар сабаб болотар омад аз асар,
Сангу оҳан фоиқ омад бар шарар.
Он фалонӣ фавқи он саркаш нишаст,
Гарчи дар сурат ба паҳлӯяш нишаст.
Фавқии он ҷост аз рӯйи шараф,
Ҷойи дур аз садр бошад мустахаф.
Сангу оҳан з-ин ҷиҳат, ки собиқ аст,
Дар амал фавқии ин ду лоиқ аст.
В-он шарар аз рӯйи мақсудии хеш
З-оҳану санг аст, з-ин рӯ пешу пеш.
Сангу оҳан аввалу поён шарар,
Лек ин ҳар ду тананду ҷон шарар.
К-он шарар гар дар замон вопастар аст,
Дар сифат аз сангу оҳан бартар аст.
Дар замон шох аз самар собиқтар аст,
Дар ҳунар аз шох ӯ фоиқтар аст.
Чунки мақсуд аз шаҷар омад самар,
Пас самар аввал бувад в-охир шаҷар.
Хирс чун фарёд кард аз аждаҳо,
Шермарде кард аз чангаш раҳо.
Ҳилату мардӣ ба ҳам доданд пушт,
Аждаҳоро ӯ бад-ин қувват бикушт.
Аждаҳоро ҳаст қувват, ҳила нест,
Низ фавқи ҳилаи ту ҳилаест.
Ҳилаи худро чу дидӣ, бозрав,
К-аз куҷо омад? Суйи оғоз рав.
Ҳар чӣ дар пастист, омад аз уло,
Чашмро сӯйи баландӣ неҳ, ҳило!
Рӯшанӣ бахшад назар андар улӣ,
Гарчи аввал хирагӣ орад, бале.
Чашмро дар рӯшноӣ хӯй кун,
Гар на хуффошӣ, назар он сӯй кун.
Оқибатбинӣ нишони нури туст,
Шаҳвати ҳолӣ, ҳақиқат гӯри туст.
Оқибатбине, ки сад бозӣ бидид,
Мисли он набвад, ки як бозӣ шунид.
З-он яке бозӣ чунон мағрур шуд,
К-аз такаббур з-устодон дур шуд.
Сомиривор он ҳунар дар худ чу дид,
ӯ зи Мӯсо аз такаббур сар кашид.
ӯ зи Мӯсо он ҳунар омӯхта
В-аз муаллим чашмро бардӯхта.
Лоҷарам Мӯсо дигар бозӣ намуд,
То ки он бозиву ҷонашро рабуд.
Эй басо дониш, ки андар сар давад,
То шавад сарвар, бад-он худ сар равад.
Сар нахоҳӣ, ки равад, ту пой бош,
Дар паноҳи қутби соҳиброй бош.
Гарчи шоҳӣ, хеш фавқи ӯ мабин,
Гарчи шаҳдӣ, ҷуз наботи ӯ мачин.
Фикри ту нақш асту фикри ӯст ҷон,
Нақди ту қалб асту нақди ӯст кон.
ӯ туӣ, худро биҷӯ дар ӯйи ӯ,
Куву ку гӯ, фохта шав сӯйи ӯ.
В-ар нахоҳӣ хидмати абнои ҷинс,
Дар даҳони аждаҳое ҳамчу хирс.
Бу, ки устоде раҳонад мар туро
В-аз хатар берун кашонад мар туро.
Зорие мекун, чу зӯрат нест, ҳин!
Чунки кӯрӣ, сар макаш аз роҳбин.
Ту кам аз хирсӣ? Наменолӣ зи дард?
Хирс раст аз дард, чун фарёд кард.
Эй Худо, ин санги дилро мум кун,
Нолаашро ту хушу марҳум кун.
Саҳифаи 39/114
|
دفتریکوم
