 |
Ранҷонидани амире хуфтаеро, ки мор дар даҳонаш рафта буд Оқиле бар асп меомад савор,
Дар даҳони хуфтае мерафт мор.
Он савор онро бидиду мешитофт,
То рамонад морро, фурсат наёфт.
Чунки аз ақлаш фаровон буд мадад,
Чанд даббусе қавӣ бар хуфта зад.
Бурд ӯро захми он даббуси сахт
З-ӯ гурезон, то ба зери як дарахт.
Себи пӯсида басе буд рехта,
Гуфт: «Аз ин хур, эй ба дард овехта!»
Себ чандон мар варо дархурд дод,
К-аз даҳонаш боз берун мефитод.
Бонг мезад, к-эй амир, охир чаро,
Қасди ман кардӣ ту нодида ҷафо?
Гар туро з-асл аст бо ҷонам ситез,
Теғ зан, якборагӣ ҷонам бирез.
Шум соат, ки шудам бар ту падид,
Эй хунук онро, ки рӯйи ту надид.
Беҷиноят, бегунаҳ, бе бешу кам,
Мулҳидон ҷоиз надоранд ин ситам.
Меҷаҳад хун аз даҳонам бо сухун,
Эй Худо, охир мукофоташ ту кун».
Ҳар замон мегуфт ӯ нафрини нав,
ӯ-ш мезад, к-андар ин саҳро бидав!
Захми даббусу савори ҳамчу бод,
Медавиду боз дар рав мефитод.
Мумталиву хобноку суст буд,
Пову рӯяш садҳазорон захм шуд.
То шабонгаҳ мекашиду мегушод,
То зи сафро қай шудан бар вай фитод.
З-ӯ баромад хурдаҳо зишту накӯ,
Мор бо он хурда берун ҷаст аз ӯ.
Чун бидид аз худ бурун он морро,
Саҷда овард он накӯкирдорро.
Саҳми он мори сиёҳи зишти зафт
Чун бидид, он дардҳо аз вай бирафт.
Гуфт: «Худ ту Ҷабраили раҳматӣ?
Ё худоӣ, ки валии неъматӣ?
Эй муборак соате, ки дидиям,
Мурда будам, ҷони нав бахшидиям.
Ту маро ҷӯён мисоли модарон,
Ман гурезон аз ту монанди харон.
Хар гурезад аз худованд аз харӣ,
Соҳибаш дар пай зи некӯгаҳварӣ.
Н-аз пайи суду зиён меҷӯядаш,
Лек то гургаш надаррад ё дадаш.
Эй хунук онро, ки бинад рӯйи ту,
Ё дарафтад ногаҳон дар кӯйи ту.
Эй равони пок бистуда туро,
Чанд гуфтам жожу беҳуда туро.
Эй Худованду шаҳаншоҳу амир!
Ман нагуфтам; ҷаҳли ман гуфт; он магир.
Шаммае з-ин ҳол агар донистаме,
Гуфтани беҳуда кай тонистаме?
Бас саноят гуфтаме, эй хушхисол,
Гар маро як рамз мегуфтӣ зи ҳол.
Лек хомуш карда меошуфтӣ,
Хомушона бар сарам мекӯфтӣ.
Шуд сарам колива, ақл аз сар биҷаст,
Хоса ин сарро ки мағзаш камтар аст.
Афв кун, эй хубрӯи хубкор,
Он чӣ гуфтам аз ҷунун, андаргузор».
Гуфт: «Агар ман гуфтаме рамзе аз он,
Заҳраи ту об гаштӣ он замон.
Гар туро ман гуфтаме авсофи мор,
Тарс аз ҷонат баровардӣ димор».
Мустафо фармуд: Агар гӯям ба рост,
Шарҳи он душман, ки дар ҷони шумост,
Заҳраҳои пурдилон ҳам бардарад,
Не равад раҳ, не ғами коре х(в)арад.
На дилашро тоб монад дар ниёз,
На танашро қуввати рӯза-в намоз.
Ҳамчу муше пеши гурба ло шавад,
Ҳамчу барра пеши гург аз ҷо равад.
Андар ӯ на ҳила монад, на равиш,
Пас кунам ногуфтатон ман парвариш.
Ҳамчу Бӯбакри рубобӣ тан занам,
Даст чун Довуд дар оҳан занам.
То муҳол аз дасти ман ҳоле шавад,
Мурғи парбаркандаро боле шавад.
Чун «ядуллаҳ фавқа айдиҳим» бувад,
Дасти моро дасти худ фармуд аҳад.
Пас маро дасти дароз омад яқин,
Баргузашта з-осмони ҳафтумин.
Дасти ман бинмуд бар гардун ҳунар,
Муқрибо, бархон ки «иншаққа-л-қамар».
Ин сифат ҳам баҳри заъфи ақлҳост,
Бо заифон шарҳи қудрат кай равост?
Худ бидонӣ, чун барорӣ сар зи хоб,
Хатм шуд, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
«Мар туро на қуввати хӯ(в)ардан будӣ,
На раҳу парвои қай кардан будӣ.
Мешунидам фаҳшу хар мерондам,
«Рабби яссир» зери лаб мехондам.
Аз сабаб гуфтам маро дастур не,
Тарки ту гуфтан маро мақдур не.
Ҳар замон мегуфтам аз дарди дарун
«Иҳди қавми, иннаҳум ло яъламун».
Саҷдаҳо мекард он раста зи ранҷ,
К-эй саодат, эй маро иқболу ганҷ.
Аз Худо ёбӣ ҷазоҳо, эй шариф!
Қуввати шукрат надорад ин заиф.
Шукр Ҳақ гӯяд туро, эй пешво!
Он лабу чона надорам в-он наво».
Душмании оқилон з-ин сон бувад,
Заҳри эшон ибтиҳоҷи ҷон бувад.
Дӯстий аблаҳ бувад ранҷу залол,
Ин ҳикоят бишнав аз баҳри мисол.
Саҳифаи 38/114
|
دفتریکوم
