 |
Ҳалво харидани шайх Аҳмади Хизрувия ҷиҳати ғаримон ба илҳоми Ҳақ таъоло Буд шайхе, доиман ӯ вомдор
Аз ҷавонмарде, ки буд он номдор.
Даҳ ҳазорон вом кардӣ аз меҳон,
Харҷ кардӣ бар фақирони ҷаҳон.
Ҳам ба вом ӯ хонақоҳе сохта,
Ҷону молу хонақаҳ дарбохта.
Воми ӯро Ҳақ зи ҳар ҷо мегузорд,
Кард Ҳақ баҳри халил аз рег орд.
Гуфт пайғамбар, ки дар бозорҳо
Ду фаришта мекунанд эдар дуъо,
К-эй Худо, ту мунфиқонро деҳ халаф,
Эй Худо, ту мумсиконро деҳ талаф.
Хоса он мунфиқ, ки ҷон инфоқ кард,
Ҳалқи худ қурбонии халлоқ кард.
Ҳалқ пеш овард исмоилвор,
Корд бар ҳалқаш наёрад кард кор.
Пас шаҳидон зинда з-ин рӯянду х(в)аш,
Ту бад-он қолаб бимангар габрваш.
Чун халаф додасташон ҷони бақо,
Ҷони эмин аз ғаму ранҷу шақо.
Шайхи вомӣ солҳо ин кор кард,
Меситад, медод ҳамчун поймард.
Тухмҳо мекошт то рӯзи аҷал,
То бувад рӯзи аҷал мири аҷал.
Чунки амри шайх дар охир расид,
Дар вуҷуди худ нишони марг дид.
Вомдорон гирди ӯ биншаста ҷамъ,
Шайх бар худ хуш, гудозон ҳамчу шамъ.
Вомдорон гашта навмеду туруш.
Дарди дилҳо ёр шуд бо дарди шуш.
Шайх гуфт: «Ин бадгумононро нигар,
Нест Ҳақро чорсад динори зар?»
Кӯдаке «ҳалво» зи берун бонг зад,
Лофи «ҳалво» бар умеди донг зад.
Шайх ишорат кард ходимро ба сар,
Ки бирав, он ҷумла ҳалворо бихар.
То ғаримон, чунки он ҳалво х(в)аранд,
Як замоне талх дар ман нангаранд.
Дарзамон ходим бурун омад ба дар,
То харад ӯ ҷумла ҳалворо ба зар.
Гуфт ӯро: «Гӯтуру, ҳалво ба чанд?»
Гуфт кӯдак: «Ним динору аданд».
Гуфт: «На, аз сӯфиён афзун маҷӯ,
Ним динорат диҳам, дигар магӯ».
ӯ табақ бинҳод андар пеши шайх,
Ту бибин асрори сиррандеш шайх.
Кард ишорат бо ғаримон, к-ин навол
Нак табаррук, хуш хӯред инро ҳалол.
Чун табақ холӣ шуд, он кӯдак ситад,
Гуфт: «Динорам бидеҳ, эй бохирад».
Шайх гуфто: «Аз куҷо орам дирам?
Вомдорам, меравам сӯйи адам».
Кӯдак аз ғам зад табақро бар замин,
Нолаву гиря бароварду ҳанин.
Мегирист аз ғабн кӯдак ҳой-ҳой,
К-эй маро бишкаста будӣ ҳар ду пой.
Кошкӣ ман гирди гулхан гаштаме,
Бар дари ин хонақаҳ нагзаштаме.
Сӯфиёни таблхори луқмаҷӯ,
Сагдилону ҳамчу гурба рӯйшӯ.
Аз ғиреви кӯдак он ҷо хайру шар
Гирд омад, гашт бар кӯдак ҳашар.
Пеши шайх омад, ки эй шайхи дурушт,
Ту яқин дон, ки маро устод кушт.
Гар равам ман пеши ӯ дасти тиҳӣ,
ӯ маро бикшад, иҷозат медиҳӣ?
В-он ғаримон ҳам ба инкору ҷуҳуд,
Рӯ ба шайх оварда, к-ин боре чӣ буд?
Моли мо хӯрдӣ, мазолим мебарӣ,
Аз чӣ буд ин зулми дигар бар сарӣ?
То намози дигар он кӯдак гирист,
Шайх дида басту дар вай нангарист.
Шайх фориғ аз ҷафову аз хилоф,
Даркашида рӯй чун маҳ дар лиҳоф.
Бо азал хуш, бо аҷал хуш, шодком,
Фориғ аз ташнеъу гуфти хосу ом.
Он кӣ ҷон дар рӯйи ӯ хандад чу қанд,
Аз турушрӯии халқаш чӣ газанд?
Он кӣ ҷон бӯса диҳад бар чашми ӯ,
Кай хурад ғам аз фалак в-аз хашми ӯ?
Дар шаби маҳтоб маҳро бар симок,
Аз сагону ваъ-ваъи эшон чӣ бок?
Саг вазифай худ баҷо меоварад,
Маҳ вазифай худ ба рух мегустарад.
Кораки худ мегузорад ҳар касе,
Об нагзорад сафо баҳри хасе.
Хас хасона меравад бар рӯйи об,
Об софӣ меравад беизтироб.
Мустафо маҳ мешикофад нимшаб,
Жож мехояд зи кина Бӯлаҳаб.
Он Масеҳо мурда зинда мекунад,
В-он ҷуҳуд аз хашм сиблат меканад.
Бонги саг ҳаргиз расад дар гӯши моҳ?
Хоса моҳе, к-ӯ бувад хоси Илоҳ.
Май хӯрад шаҳ бар лаби ҷӯ то саҳар,
Дар самоъ аз бонги чағзон бехабар.
Ҳам шудӣ тавзеъи кӯдак донг чанд,
Ҳиммати шайх он сахоро кард банд.
То касе надҳад ба кӯдак ҳеч чиз,
Қуввати пирон аз ин беш аст низ.
Шуд намози дигар, омад ходиме,
Як табақ бар каф зи пеши ҳотаме.
Соҳиби молеву ҳоле пеши пир
Ҳадя бифристод, к-аз вай буд хабир.
Чорсад динор бар гӯшай табақ,
Ним динори дигар андар варақ.
Ходим омад, шайхро икром кард
В-он табақ бинҳод пеши шайхи фард.
Чун табақро аз ғито во кард рӯ,
Халқ диданд он кароматро аз ӯ.
Оҳу афғон аз ҳама бархост зуд,
К-эй сари шайхону шоҳон, ин чӣ буд?
Ин Чӣ сирр аст? Ин чӣ султонист боз?
Эй Худованди худовандони роз!
Мо надонистем, моро афв кун,
Бас пароганда, ки рафт аз мо сухун.
Мо, ки кӯрона асоҳо мезадем,
Лоҷарам қандилҳоро бишканем.
Мо чу каррон ношунида як хитоб,
Ҳарзагӯён аз қиёси худ ҷавоб.
Мо зи Мӯсо панд нагрифтем, к-ӯ
Гашт аз инкори Хизре зардрӯ.
Бо чунон чашме, ки боло мешитофт,
Нури чашмаш осмонро мешикофт.
Карда бо чашмат таассуб, Мӯсиё,
Аз ҳамоқат чашми муши осиё».
Шайх фармуд: «Он ҳама гуфтору қол,
Ман биҳил кардам, шуморо он ҳалол.
Сирри ин он буд, к-аз Ҳақ хостам,
Лоҷарам бинмуд роҳи ростам.
Гуфт он динор агарчи андак аст,
Лек мавқуфи ғиреви кӯдак аст.
То нагиряд кӯдаки ҳалвофурӯш,
Баҳри раҳмат дарнамеояд ба ҷӯш».
Эй бародар, тифл тифли чашми туст,
Коми худ мавқуфи зорӣ дон дуруст.
Гар ҳамехоҳӣ, ки он хилъат расад,
Пас бигирён тифли дида бар ҷасад.
Саҳифаи 10/114
|
دفتریکوم
