 |
Бақияи қиссаи Зайд дар ҷавоби расул саллаллоҳу алайҳи ва салламИн сухан поён надорад, хез, Зайд,
Бар буроқи нотиқа барбанд қайд.
Нотиқа чун фозеҳ омад айбро,
Медаронад пардаҳои ғайбро.
Ғайб матлуби Ҳақ омад чанд гоҳ,
Ин дуҳулзанро бирон, барбанд роҳ.
Так марон, даркаш инон, мастур беҳ,
Ҳар кас аз пиндори худ масрур беҳ.
Ҳақ ҳамехоҳад, ки навмедони ӯ
З-ин ибодат ҳам нагардонанд рӯ.
Ҳам ба уммеде мушарраф мешаванд,
Чанд рӯзе дар рикобаш медаванд.
Хоҳад он раҳмат битобад бар ҳама
Бар баду нек, аз умуми марҳама.
Ҳақ ҳамехоҳад, ки ҳар миру асир
Бо риҷову хавф бошанду ҳазир.
Ин риҷову хавф дар парда бувад,
То паси ин парда парварда шавад.
Чун даридӣ парда, ку хавфу риҷо?
Ғайбро шуд карру фарре бармало.
Бар лаби ҷӯ бурд занне як фато,
Ки Сулаймон аст моҳигири мо.
Гар вай аст ин, аз чӣ фард асту хафист?
В-арна симои сулаймониш чист?
Андар ин андеша мебуд ӯ дудил,
То Сулаймон гашт шоҳу мустақил.
Дев рафт, аз мулку тахти ӯ гурехт,
Теғи бахташ хуни он шайтон бирехт.
Кард дар ангушти худ ангуштарӣ,
Ҷамъ омад лашкари деву парӣ.
Омаданд аз баҳри наззора риҷол,
Дар миёншон он ки буд соҳибхиёл.
Чун дар ангушташ бидид ангуштарӣ,
Рафт андеша-в гумонаш яксарӣ.
Ваҳм он гоҳ аст, к-он пӯшида аст,
Ин таҳаррӣ аз пайи нодида аст.
Шуд хаёли ғоиб андар сина зафт,
Чунки ҳозир шуд, хаёли ӯ бирафт.
Гар самои нур беборида нест,
Ҳам замини тор беболида нест.
«Юъминун билғайб» мебояд маро,
З-он бибастам равзани фонисаро.
Чун шикофам осмонро дар зуҳур,
Чун бигӯям: «ҳал таро фиҳо футур?»
То дар ин зулмат таҳаррӣ густаранд,
Ҳар касе рӯ ҷонибе меоваранд.
Муддате маъкус бошад корҳо,
Шаҳнаро дузд оварад бар дорҳо.
То ки бас султону олиҳиммате
Бандаи бандай худ ояд муддате.
Бандагӣ дар ғайб ояд хубу каш,
Ҳифзи ғайб ояд дар истеъбод х(в)аш.
Ку ки мадҳи шоҳ гӯяд пеши ӯ,
То ки дар ғайбат бувад ӯ шармрӯ?
Қалъадоре, к-аз канори мамлакат,
Дур аз султону сояй салтанат.
Пос дорад қалъаро аз душманон,
Қалъа нафрӯшад ба моле бекарон.
Ғойиб аз шаҳ дар канори сағрҳо,
Ҳамчу ҳозир ӯ нигаҳ дорад вафо.
Пеши шаҳ ӯ беҳ бувад аз дигарон,
Ки ба хидмат ҳозиранду ҷонфишон.
Пас ба ғайбат нимзарра ҳифзкор,
Беҳ ки андар ҳозирӣ з-он сад ҳазор.
Тоату имон кунун маҳмуд шуд,
Баъди марг андар аён мардуд шуд.
Чунки ғайбу ғойибу рӯпӯш беҳ,
Пас лабон барбанду лаб хомӯш беҳ.
Эй бародар, даст во дор аз сухун,
Худ ҷудо пайдо кунад илми ладун.
Пас бувад хуршедро рӯяш гувоҳ,
«Аййу шайъин аъзаму-ш-шоҳид? Илоҳ».
На, бигӯям чун қарин шуд дар баён,
Ҳам Худову ҳам малак, ҳам олимон:
«Яшҳадуллаҳ ва-л-малак в-аҳлу-л-улум,
Аннаҳу ло рабба илло ман ядум».
Чун гувоҳӣ дод Ҳақ, кӣ бвад малак,
То шавад андар гувоҳӣ муштарак?
З-он ки шаъшоъу ҳузури офтоб
Барнатобад чашму дилҳои хароб.
Чун хуфоше, к-ӯ тафи хуршедро
Барнатобад, бискулад уммедро.
Пас малойикро чу мо ҳамёр дон,
Ҷилвагар хуршедро бар осмон.
К-ин зиё мо з-офтобе ёфтем,
Чун халифа бар заифон тофтем.
Чун маҳи нав ё серӯза ё ки бадр,
Ҳар малак дорад камолу нуру қадр.
З-аҷниҳай нури сулоса ав рубоъ
Бар маротиб ҳар малакро з-он шуъоъ.
Ҳамчу парҳои уқули инсиён,
Ки басе фарқ асташон андар миён.
Пас қарини ҳар башар дар неку бад
Он малак бошад, ки монандаш бувад.
Чашми аъмаш чунки хурро барнатофт,
Ахтар ӯро шамъ шуд, то раҳ биёфт.
Саҳифаи 161/173
|
دفتریکوم
