 |
Мӯъҷизаи Ҳуд алайҳиссалом дар тахаллуси мӯъминони уммат ба вақти нузули бод Мӯъминон аз дасти боди зойира
Ҷумла биншастанд андар дойира.
Бод тӯфон буду каштӣ лутфи ҳу,
Бас чунин киштиву тӯфон дорад ӯ.
Подшоҳеро Худо киштӣ кунад,
То ба ҳирси хеш бар сафҳо занад.
Қасди шаҳ он на, ки халқ омин шаванд,
Қасдаш он ки мулк гардад пойбанд.
Он харосӣ медавад, қасдаш халос
То биёбад ӯ зи захм он дам манос.
Қасди ӯ он на, ки обе баркашад,
Ё ки кунҷидро бад-он равған кунад.
Гов биштобад зи бими захми сахт,
На барои бурдани гардуну рахт.
Лек додаш Ҳақ чунин хавфи ваҷаъ,
То масолеҳ ҳосил ояд дар табаъ.
Ҳамчунон ҳар косибе андар дукон
Баҳри худ кӯшад, на ислоҳи ҷаҳон.
Ҳар яке пурдард ҷӯяд марҳаме,
Дар табаъ қоим шуда з-ин оламе.
Ҳақ сутуни ин ҷаҳон аз тарс сохт,
Ҳар яке аз тарс ҷон дар кор бохт.
Ҳамд Эзидро, ки тарсеро чунин
Кард ӯ меъмору ислоҳи замин.
Ин ҳама тарсандаанд аз неку бад,
Ҳеч тарсанда натарсад худ зи х(в)ад.
Пас ҳақиқат бар ҳама ҳоким касест,
Ки қариб аст ӯ, агар маҳсус нест.
Ҳаст ӯ маҳсус андар макмане,
Лек маҳсуси ҳиси ин хона не.
Он ҳисе, ки Ҳақ бар он ҳис музҳар аст,
Нест ҳисси ин ҷаҳон, он дигар аст.
Ҳисси ҳайвон гар бидидӣ он сувар,
Боязиди вақт будӣ гову хар.
Он ки танро мазҳари ҳар рӯҳ кард,
В-он ки киштиро Буроқи Нӯҳ кард.
Гар бихоҳад айни киштиро ба хӯ,
ӯ кунад тӯфони ту, эй нурҷӯ!
Ҳар дамат тӯфону киштӣ, эй муқил!
Бо ғаму шодит кард ӯ муттасил.
Гар набинӣ киштиву дарё ба пеш,
Ларзаҳо бин дар ҳама аҷзои хеш.
Чун набинад асли тарсашро уюн,
Тарс дорад аз хаёли гунагун.
Мушт бар аъмо занад як ҷилфи маст,
Кӯр пиндорад, лагадзан уштур аст.
З-он ки он дам бонги уштур мешунид,
Кӯрро гӯш аст ойина, на дид.
Бозгӯяд кӯр на, ин санг буд,
Ё магар аз қуббаи пуртанг буд.
Ин набуду ӯ набуду он набуд,
Он ки ӯ тарс офарид, инҳо намуд.
Тарсу ларза бошад аз ғайре яқин,
Ҳеч кас аз худ натарсад, эй ҳазин!
Он ҳакимак ваҳм хонад тарсро,
Фаҳм каж кардаст ӯ ин дарсро.
Ҳеч ваҳме бе ҳақиқат кай бувад?
Ҳеч қалбе бесаҳеҳӣ кай равад?
Кай дурӯғе қимат орад бе зи рост?
Дар ду олам ҳар дурӯғ аз рост хост.
Ростро дид ӯ ривоҷеву фурӯғ,
Бар умеди он равон кард ӯ дурӯғ.
Эй дурӯғе, ки зи сидқат ин навост,
Шукри неъмат гӯ, макун инкори рост.
Аз муфалсиф гӯяму савдои ӯ?
Ё зи киштиҳову дарёҳои ӯ?
Бал зи киштиҳош, к-он панди дил аст,
Гӯям аз кул, ҷузв дар кул дохил аст.
Ҳар валиро Нӯҳу киштибон шинос,
Сӯҳбати ин халқро тӯфон шинос.
Кам гурез аз шеру аждарҳои нар,
З-ошноёну зи хешон кун ҳазар.
Дар талоқий рӯзгорат мебаранд,
Ёдҳошон ғоибия мечаранд.
Чун хари ташна хаёли ҳар яке
Аз қифи тан фикрро шарбатмаке.
Нашф кард аз ту хаёли он вушот,
Шабнаме, ки дорӣ аз баҳрулҳаёт.
Пас нишони нашфи об андар ғусун
Он бувад, к-он менаҷунбад дар рукун.
Узви ҳур шохи тару тоза бувад,
Мекашӣ ҳар сӯ кашида мешавад.
Гар сабад хоҳӣ, тавонӣ карданаш,
Ҳам тавонӣ кард чанбар гарданаш.
Чун шуд он ношиф зи нашфи бехи х(в)ад,
Н-ояд он сӯйе, ки амраш мекашад.
Пас бихон «қому кусоло» аз нубӣ,
Чун наёбад шох аз бехаш тибӣ.
Оташин аст ин нишон, кӯтаҳ кунам,
Бар фақиру ганҷу аҳволаш занам.
Оташе дидӣ, ки сӯзад ҳар ниҳол?
Оташи ҷон бин, к-аз ӯ сӯзад хаёл.
На хаёлу на ҳақиқатро амон
З-инчунин оташ, ки шӯъла зад зи ҷон.
Хасми ҳар шер омаду ҳар рӯбаҳ ӯ,
«Куллу шайъин ҳолик илло ваҷҳуҳу».
Дар вуҷӯҳи ваҷҳи ӯ, рав харҷ шав,
Чун «алиф» дар «бисм» даррав, дарҷ шав.
Он «алиф» дар «бисм» пинҳон кард ист,
Ҳаст ӯ дар «бисм»-у ҳам дар «бисм» нест.
Ҳамчунин ҷумлай ҳуруфи гашта мот
Вақти ҳазфи ҳарф аз баҳри силот,
ӯ сила-сту «бе»-ву «син» з-ӯ васл ёфт,
Васли «бе»-ву «син» «алиф»-ро барнатофт.
Чунки ҳарфе барнатобад ин висол,
Воҷиб ояд, ки кунам кӯтаҳ мақол.
Чун яке ҳарфе фироқи «син»-у «бе»-ст,
Хомушӣ ин ҷо муҳимтар воҷибест.
Чун «алиф» аз худ фано шуд муктаниф,
«Бе»-ву «син» бе ӯ ҳамегӯянд: «алиф».
«Мо рамайта из рамайта» бе вай аст,
Ҳамчунин «қолаллаҳ» аз самташ биҷаст.
То бувад дору, надорад ӯ амал,
Чунки шуд фонӣ, кунад дафъи илал.
Гар шавад беша қалам, дарё мидед,
Маснавиро нест поёне умед.
Чорчӯби хишт зан, то хок ҳаст,
Медиҳад тақтеъи шеъраш низ даст.
Чун намонад хоку будаш ҷаф кунад,
Хок созад баҳри ӯ, чун каф кунад.
Чун намонад бешаву сар даркашад,
Бешаҳо аз айни дарё сар кашад.
Баҳри ин гуфт он худованди фараҷ:
«Ҳаддису ъан баҳрино из ло ҳараҷ».
Бозгард аз баҳру рӯ дар хушк неҳ,
Ҳам зи лӯъбат гӯ, ки кӯдакрост беҳ.
То зи лӯъбат андак-андак дар сибо
Ҷон-ш гардад бо ями ақл ошно.
Ақл аз он бозӣ ҳамеёбад сабӣ,
Гарчи боақл аст дар зоҳир абӣ.
Кӯдаки девона бозӣ кай кунад?
Ҷузв бояд, то ки кулро фай кунад.
Страница 76/140
|
Первая тетрадь
