 |
Руҷӯъ ба қиссаи ранҷур Бозгарду қиссаи ранҷур гу,
Бо табиби огаҳи сатторхӯ.
Набзи ӯ бигрифту воқиф шуд зи ҳол,
Ки умеди сиҳҳати ӯ буд муҳол.
Гуфт: «Ҳар чи-т дил бихоҳад, он бикун,
То равад аз ҷисмат ин ранҷи куҳун.
Ҳар чӣ хоҳад хотири ту, вомагир,
То нагардад сабру парҳезат заҳир.
Сабру парҳез ин маразро дон зиён,
Ҳар чӣ хоҳад дил, дарорад дар миён.
Инчунин ранҷурро гуфт, эй аму,
Ҳақ таъоло: «Иъмалу мо шиътуму».
Гуфт: «Рав, ҳин! Хайр бодат ҷони ам,
Ман тамошои лаби ҷӯ меравам».
Бар муроди дил ҳамегашт ӯ бар об,
То ки сиҳҳатро биёбад фатҳи боб.
Бар лаби ҷӯ сӯфие биншаста буд,
Дасту рӯ мешусту покӣ мефузуд.
ӯ қафояш дид, чун тахйилие,
Кард ӯро орзуи силие.
Бар қазои сӯфии ҳамзапараст,
Рост мекард аз барои сафъ даст.
К-орзуро гар наронам, то равад,
Он табибам гуфт, к-он иллат шавад.
Силияш андар барам дар маърака,
З-он ки «ло тулқу биайдӣ таҳлука».
Таҳлукаст ин сабру парҳез, эй фалон!
Хуш бикӯбаш, тан мазан чун дигарон.
Чун задаш силӣ, баромад як тароқ,
Гуфт сӯфӣ: «Ҳай! Ҳай! Эй қавводи оқ!»
Хост сӯфӣ, то ду-се мушташ занад,
Сиблату ришаш якояк барканад.
Халқ ранҷури диқу бечораанд
В-аз хидоъи дев силибораанд.
Ҷумла дар изои беҷурмон ҳарис,
Дар қазои ҳамдигар ҷӯён нақис.
Эй зананда бегуноҳонро қафо,
Дар қафои худ намебинӣ ҷазо?
Эй ҳаворо тибби худ пиндошта,
Бар заъифон сафъро бигмошта.
Бар ту хандид, он ки гуфтат ин давост,
ӯст, к-одамро ба гандум раҳнамост,
Ки хӯред ин дона, эй ду мустаъин!
Баҳри дору, то «такуно холидин».
ӯ-ш лағзониду ӯро зад қафо,
Он қафо вогашту гашт инро ҷазо.
ӯ-ш лағзонид сахт андар залақ,
Лек пушту дастгираш буд Ҳақ.
Кӯҳ буд Одам, агар пурмор шуд,
Кони тарёқ асту беизрор шуд.
Ту ки тарёқе, надорӣ заррае,
Аз халоси худ чароӣ ғаррае?
Он таваккул ку халилона туро?
В-он каромат чун калимат аз куҷо?
То набуррад теғат Исмоилро.
То кунӣ шаҳроҳ қаъри Нилро.
Гар саъиде аз манора уфтид,
Бодаш андар ҷома афтоду раҳид.
Чун яқинат нест он бахт, эй ҳасан,
Ту чаро бар бод додӣ хештан?
З-ин манора садҳазорон ҳамчу Од
Дарфитоданду сару сир бод дод.
Сарнигунафтодагонро з-ин манор
Менигар ту сад ҳазор андар ҳазор.
Ту расанбозӣ намедонӣ яқин,
Шукри поҳо гӯю мерав бар замин.
Пар масоз аз коғазу аз кӯҳ мапар,
Ки дар он савдо басе рафтаст сар.
Гарчи он сӯфӣ пуроташ шуд зи хашм,
Лек ӯ бар оқибат андохт чашм.
Аввали саф бар касе монад ба ком,
К-ӯ нагирад дона, бинад банди дом.
Ҳаббазо, ду чашми поёнбини род,
Ки нигаҳ доранд танро аз фасод.
Он зи поёнбини Аҳмад буд, к-ӯ
Дид дӯзахро ҳамин ҷо мӯ ба мӯ.
Дид аршу курсиву ҷаннотро,
То дарид ӯ пардаи ғафлотро.
Гар ҳамехоҳӣ саломат аз зарар,
Чашм з-аввал банду поёнро нигар.
То адамҳоро бибинӣ ҷумла ҳаст,
Ҳастҳоро бингарӣ маҳсус паст.
Ин бибин боре, ки ҳар, к-иш ақл ҳаст,
Рӯзу шаб дар ҷустуҷӯи нест аст.
Дар гадоӣ толиби ҷуде, ки нест,
Бар дуконҳо толиби суде, ки нест.
Дар музореъ толиби дахле, ки нест,
Дар мағорис толиби нахле, ки нест.
Дар мадорис толиби илме, ки нест,
Дар савомеъ толиби ҳилме, ки нест.
Ҳастҳоро сӯйи пас афгандаанд,
Нестҳоро толибанду бандаанд.
З-он ки кону махзани сунъи Худо
Нест ғайри нестӣ дар инҷило.
Пеш аз ин рамзе бигуфтастем аз ин,
Ину онро ту яке бин, ду мабин.
Гуфта шуд, ки ҳар саноъатгар, ки руст,
Дар саноъат ҷойгоҳи нест ҷуст.
Ҷуст банно мавзеъе носохта,
Гашта вайрон, сақфҳо андохта.
Ҷуст саққо кӯзае, к-иш об нест
В-он даравгар хонае, к-иш боб нест.
Вақти сайд андар адам буд ҳамлашон,
Аз адам он гаҳ гурезон ҷумлашон.
Чун умедат «ло»-ст з-ӯ парҳез чист?
Бо аниси тамъи худ истез чист?
Чун аниси тамъи ту он нестист,
Аз фанову нест, ин парҳез чист?
Гар аниси «ло» наӣ, эй ҷон, ба сир,
Дар камини «ло» чароӣ мунтазир?
З-он ки дорӣ, ҷумла дил баркандаӣ,
Шасти дил дар баҳри «ло» афгандаӣ.
Пас, гурез аз чист з-ин баҳри мурод?
Ки ба шастат садҳазорон сайд дод.
Аз чӣ номи баргро кардӣ ту марг?
Ҷодуӣ бин, ки намудат марг барг.
Ҳар ду чашмат баст сеҳри санъаташ,
То ки ҷонро дар чаҳ омад рағбаташ.
Дар хаёли ӯ зи макри кирдгор
Ҷумла саҳро фавқи чаҳ заҳр асту мор.
Лоҷарам чаҳро паноҳе сохтаст,
То ки марг ӯро ба чоҳ андохтаст.
Ин чӣ гуфтам аз ғалатҳот, эй азиз!
Ҳам бар ин бишнав дами Аттор низ.
Страница 44/140
|
Первая тетрадь
