 |
Дар баёни он ки ин ғурур танҳо он ҳиндуро набуд, балки ҳар одамие ба чунин ғурур мубталост дар ҳар марҳилае «илло ман асамаллоҳ» Чун бипайвастӣ бад-он, эй зинҳор!
Чанд нолӣ дар надомат зор-зор?
Номи мириву вазириву шаҳӣ,
Дар ниҳонаш маргу дарду ҷондиҳӣ.
Банда бошу бар замин рав чун саманд,
Чун ҷаноза на, ки бар гардан баранд.
Ҷумларо ҳаммоли худ хоҳад кафур,
Чун савори мурда орандаш ба гӯр.
Бар ҷаноза ҳар киро бинӣ ба хоб,
Фориси мансиб шавад, олирикоб.
З-он ки он тобут бар халқ аст бор,
Бор бар халқон фиканданд ин кибор.
Бори худ бар кас манеҳ, бар хеш неҳ,
Сарвариро кам талаб, дарвеш беҳ.
Маркаби аъноқи мардумро мапо,
То набояд ниқрисат андар ду по.
Маркаберо, к-охираш ту даҳ диҳӣ,
Ки ба шаҳре мониву вайрон деҳе.
Даҳ диҳаш акнун, ки чун шаҳрат намуд,
То набояд рахт дар вайрон гушуд.
Даҳ диҳаш акнун, ки сад бустон-т ҳаст,
То нагардӣ оҷизу вайронпараст.
Гуфт пайғамбар, ки ҷаннат аз Илоҳ,
Гар ҳамехоҳӣ, зи кас чизе махоҳ.
Чун нахоҳӣ, ман кафилам мар туро,
Ҷаннату-л-маъвову дидори Худо.
Он саҳобе з-ин кафолат шуд аёр,
То яке рӯзе, ки гашта буд савор.
Тозиёна аз кафаш афтод рост,
Худ фуруд омад, зи кас онро нахост.
Он ки аз додаш наёяд ҳеч бад,
Донаду бе хоҳише худ медиҳад.
В-ар ба амри Ҳақ бихоҳӣ, он равост,
Ончунон хоҳиш тариқи анбиёст.
Бад намонад, чун ишорат кард дӯст,
Куфр имон шуд, чу куфр аз баҳри ӯст.
Ҳар баде, ки амри ӯ пеш оварад,
Он зи некӯҳои олам бигзарад.
З-он садаф гар хаста гардад низ пӯст,
Даҳ мадеҳ, аз садҳазорон дур дар ӯст.
Ин сухан поён надорад, бозгард
Сӯйи шоҳу ҳаммизоҷи боз гард.
Бозрав дар кон чу зарри даҳдаҳӣ,
То раҳад дастони ту аз даҳдиҳӣ.
Суратеро чун ба дил раҳ медиҳанд,
Аз надомат охираш даҳ медиҳанд.
Дуздро, к-он қатъи талхӣ мезаҳад,
Завқи дуздиро чу зан даҳ медиҳад.
Даҳ бидодан дидӣ аз дасти ҳазин?
Даҳ бидодан з-ин буридадаст бин.
Ҳамчунон қаллобу хуниву лаванд,
Вақти талхӣ айшро даҳ медиҳанд.
Тавба меоранд ҳам парвонавор,
Боз нисён мекашадшон сӯйи кор.
Ҳамчу парвона зи дур он норро
Нур диду баст он сӯ борро.
Чун биёмад, сӯхт паррашро, гурехт,
Боз чун тифлон фитоду милҳ рехт.
Бори дигар бар гумону тамъи суд,
Хеш зад бар оташи он шамъ зуд.
Бори дигар сӯхт ҳам, вопас биҷаст,
Бозкардаш ҳирси дил носиву маст.
Он замон, к-аз сӯхтан вомеҷиҳад,
Ҳамчу ҳинду шамъро даҳ медиҳад.
К-эй рухат тобон чу моҳи шабфурӯз
В-эй ба сӯҳбат козибу мағрурсӯз.
Боз аз ёдаш равад тавба-в анин,
К- «Авҳана-р-раҳмону кайда-л-козибин».
Саҳифаи 7/140
|
دفتریکوم
