 |
Сабр фармудани хоҷа модари духтарро, ки ғуломро заҷр макун, ман ӯро бе заҷр аз ин тамаъ боздорам, ки на сих сӯзад, на кабоб хом монад Гуфт хоҷа: «Сабр кун, бо ӯ магӯ,
Ки аз ӯ бибрему бидҳемаш ба ту.
То магар ин аз дилаш берун кунам,
Ту тамошо кун, ки дафъаш чун кунам?
Ту дилаш хуш кун, бигӯ: «Медон дуруст,
Ки ҳақиқат духтари мо ҷуфти туст.
Мо надонистем, эй хуш муштарӣ,
Чунки донистем, ту авлотарӣ.
Оташи мо ҳам дар ин конуни мо,
Лайлӣ они мову ту Маҷнуни мо.
То хаёлу фикри хуш бар вай занад,
Фикри ширин мардро фарбеҳ кунад.
Ҷонвар фарбеҳ шавад, лек аз алаф,
Одамӣ фарбеҳ зи изз асту шараф.
Одамӣ фарбеҳ шавад аз роҳи гӯш,
Ҷонвар фарбеҳ шавад аз ҳалқу нӯш».
Гуфт он хотун: «Аз ин нанги маҳин
Худ даҳонам кай биҷунбад андар ин?
Инчунин жоже чӣ хоям баҳри ӯ?
Гӯ бимир он хоини иблисхӯ».
Гуфт хоҷа: «Не, матарсу дам диҳаш,
То равад иллат аз ӯ, з-ин лутфи х(в)аш.
Дафъи ӯро, дилбаро, бар ман навис,
Ҳил, ки сиҳҳат ёбад он борикрес».
Чун бигуфт он хастаро хотун чунин,
Менагунҷид аз табахтур бар замин.
Зафт гашту фарбеҳу сурху шукуфт
Чун гули сурху ҳазорон шукр гуфт,
Ки гаҳе мегуфт: «Эй хотуни ман!
Ки мабодо бошад ин дастону фан!»
Хоҷа ҷамъийят бикарду даъвате,
Ки ҳамесозам фараҷро васлате.
То ҷамоъат ишва медоданду гол,
К-эй фараҷ, бодат муборак иттисол.
То яқинтар шуд фараҷро ин сухун,
Иллат аз вай рафт, кулл аз беху бун.
Баъд аз он андар шаби гирдак ба фан
Амрадеро баст ҳанно ҳамчу зан.
Пурнигораш кард соъид чун арӯс,
Пас намудаш мокиён, додаш хурӯс.
Миқнаъа-в ҳуллай арӯсони накӯ
Кинги амрадро бипӯшонид ӯ.
Шамъро ҳангоми хилват зуд кушт,
Монд ҳинду бо чунон кинги дурушт.
Ҳиндувак фарёд мекарду фиғон,
Аз бурун нашнид кас, аз дафзанон.
Зарби даффу каффу наърай марду зан
Кард пинҳон наъраи он наъразан.
То ба рӯз он ҳиндувакро мефишорд,
Чун бувад дар пеши саг анбони орд?
Рӯз оварданд тосу буғи зафт,
Расми домодон фараҷ ҳаммом рафт.
Рафт дар ҳаммом ӯ ранҷури ҷон,
Кун дарида ҳамчу далқи туниён.
Омад аз ҳаммом дар гирдак фусӯс,
Пеши ӯ биншаст духтар чун арӯс.
Модараш он ҷо нишаста посбон,
Ки набояд, к-ӯ кунад рӯз имтиҳон.
Соате дар вай назар кард аз инод,
Онгаҳон бо ҳар ду дасташ даҳ бидод.
Гуфт: «Касро худ мабодо иттисол,
Бо чу ту нохуш арӯси бадфиъол.
Рӯз рӯяд рӯйи хотунони тар,
Кери зиштат шаб батар аз кери хар».
Ҳамчунон ҷумла наъими ин ҷаҳон,
Бас хуш аст аз дур пеш аз имтиҳон.
Менамояд дар назар аз дур об,
Чун равӣ наздик, бошад он сароб.
Гандапир аст ӯву аз бас чоплус,
Хешро ҷилва кунад чун наварӯс.
Ҳин, машав мағрури он гулгунааш,
Нӯши нешолудаи ӯро мачаш.
Сабр кун, к– «ас-сабру мифтоҳу-л-фараҷ»,
То наяфтӣ чун фараҷ дар сад ҳараҷ.
Ошкоро дона, пинҳон доми ӯ,
Хуш намояд з-аввалат инъоми ӯ.
Саҳифаи 6/140
|
دفتریکوم
