 |
Муноҷот ва паноҳ ҷустан ба Ҳақ аз фитнаи ихтиёр ва аз фитнаи асбоби ихтиёр, ки самовоту арзин аз ихтиёр ва аз асбоби ихтиёр шикӯҳиданд ва тарсиданд ва хилқати одамӣ муваллаъ афтод бар талаби ихтиёр ва асбоби ихтиёри хеш, чунонки бемор бошад, худро ихтиёр кам бинад, сиҳҳат хоҳад, ки сабаби ихтиёр аст, то ихтиёраш бияфзояд ва мансаб хоҳад, то ихтиёраш бияфзояд ва маҳбати қаҳри Ҳақ дар умами мозия фарти ихтиёр ва асбоби ихтиёр будааст, ҳаргиз Фиръавни бенаво кас надидааст Аввалам ин ҷазру мадд аз ту расид
В-арна сокин буд ин баҳр, эй маҷид!
Ҳам аз он ҷо, к-ин тараддуд додиям,
Бетараддуд кун маро ҳам аз карам.
Ибтилоям мекунӣ, оҳ, ал-ғиёс!
Эй зукур аз ибтилоят чун унос.
То ба кай ин ибтило? Ё раб макун,
Мазҳабеам бахшу даҳмазҳаб макун.
Уштуреам, лоғареву пуштреш,
З-ихтиёри ҳамчу полон шакли хеш.
Ин кажова гаҳ шавад ин сӯ гарон,
Он кажова гаҳ шавад он сӯ кашон.
Бифкан аз ман ҳимли ноҳамворро,
То бибинам равзаи аброрро.
Ҳамчу он асҳоби Каҳф аз боғи ҷуд
Мечарам, «айқоз» не, «бал ҳум руқуд».
Хуфта бошам бар ямин ё бар ясор,
Барнагардам, ҷуз чу гӯ беихтиёр.
Ҳам ба тақлиби ту то «зота-л-ямин»,
Ё суйи «зота-ш-шимол», эй рабби дин!
Садҳазорон сол будам дар матор
Ҳамчу зарроти ҳаво беихтиёр.
Гар фаромӯшам шудаст он вақту ҳол,
Ёдгорам ҳаст дар хоб иртиҳол.
Мераҳам з-ин чормехи чоршох,
Меҷаҳам дар масраҳи ҷон з-ин мунох.
Шири он айёми мозиҳои х(в)ад
Мечашам аз дояи хоб, эй самад!
Ҷумла олам з-ихтиёру ҳасти худ,
Мегурезад дар сари сармасти худ.
То даме аз ҳушёрӣ вораҳанд,
Нанги хамру замр бар худ мениҳанд.
Ҷумла дониста, ки ин ҳастӣ фах аст,
Фикру зикри ихтиёрӣ дӯзах аст.
Мегурезанд аз худӣ дар бехудӣ,
Ё ба мастӣ ё ба шуғл, эй мӯҳтадӣ!
Нафсро з-он нестӣ вомекашӣ,
З-он ки бефармон шуд андар беҳушӣ.
«Лайса ли-л-ҷинни вало ли-л-инси ан,
Танфузу мин ҷинси ақтори-з-заман.
Ло нуфуз илло бисултони-л-ҳудо,
Мин таҷовифи-с-самовоти-л-уло.
Ло ҳудо илло бисултонин яқӣ,
Мин ҳироси-ш-шуҳби рӯҳа-л-муттақӣ».
Ҳеч касро, то нагардад ӯ фано,
Нест раҳ дар боргоҳи кибриё.
Чист меъроҷи фалак? Ин нестӣ,
Ошиқонро мазҳабу дин нестӣ.
Пӯстину чоруқ омад, аз ниёз
Дар тариқи ишқ меҳроби Аёз.
Гарчи ӯ худ шоҳро маҳбуб буд,
Зоҳиру ботин латифу хуб буд.
Гашта бе кибру риёву кинае,
Ҳусни султонро рухаш ойинае.
Чунки аз ҳастии худ ӯ дур шуд,
Мунтаҳои кори ӯ маҳмуд буд.
З-он қавитар буд тамкини Аёз,
Ки зи хавфи кибр кардӣ эҳтироз.
ӯ муҳаззаб гашта буду омада,
Кибррову нафсро гардан зада.
Ё паси таълим мекард он ҳиял,
Ё барои ҳикмате, дур аз ваҷал.
Ё ки диди чоруқаш з-он шуд писанд,
К-аз насими нестӣ ҳастист банд.
То гушояд дахма, к-он бар нестист,
То биёбад он насими айшу зист.
Милку молу атласи ин марҳала,
Ҳаст бар ҷони сабукрав силсила.
Силсилай заррин бидиду ғарра гашт,
Монд дар сӯрохи чоҳе ҷон зи дашт.
Сураташ ҷаннат, ба маънӣ дӯзахе,
Афъии пурзаҳру нақшаш гулрухе.
Гарчи мӯъминро сақар надҳад зарар,
Лек ҳам беҳтар бувад з-он ҷо гузар.
Гарчи дӯзах дур дорад з-ӯ накол,
Лек ҷаннат беҳ варо «фӣ кулли ҳол».
Ал-ҳазар, эй ноқисон, з-ин гулрухе,
Ки ба гоҳи сӯҳбат омад дӯзахӣ.
Саҳифаи 4/140
|
دفتریکوم
