 |
Қиссаи Ҳилол, ки бандаи мухлис буд Худойро, соҳиби басират, бе тақлид, пинҳоншуда дар бандагии махлуқон ҷиҳати маслиҳат, на аз аҷз, чунонки Луқмон ва Юсуф аз рӯйи зоҳир ва ғайри эшон. Бандаи сойис буд амиреро ва он амир мусулмон буд, аммо кӯр: Донад аъмо, ки модаре дорад,
Лек чуне, ба ваҳм дарнорад.
Агар бо ин дониш таъзими ин модар кунад, мумкин бувад, ки аз амо халос ёбад, ки «изо ародаллоҳу биъабдин хайран фатаҳа айна қалбиҳи лиюбасираҳу биҳима-л-ғайба»
Чун шунидӣ баъзе авсофи Билол,
Бишнав акнун қиссаи заъфи Ҳилол.
Аз Билол ӯ пеш буд андар равиш,
Хӯйи бадро беш карда буд кушиш.
На чу ту пасрав, ки ҳар дам пастарӣ,
Сӯйи сангӣ меравад аз гавҳарӣ.
Ончунон, к-он хоҷаро меҳмон расид,
Хоҷа аз айёму солаш баррасид.
Гуфт: «Умрат чанд сол аст? Эй писар!
Бозгӯву дармадузду баршумар».
Гуфт: «Ҳаҷда(ҳ), ҳафда(ҳ), ё худ шонзда(ҳ),
Ё ки понзда(ҳ), эй бародархонда!»
Гуфт: «Вопас, вопас, эй хира сарат,
Боз мерав, то ба кусси модарат».
Саҳифаи 32/140
|
دفتریکوم
