 |
Ҳикояти он ошиқ, ки шаб биёмад бар умеди ваъдаи маъшуқ ба он висоқе, ки ишорат карда буд ва баъзе аз шаб мунтазир монд ва хобаш бирабуд. Маъшуқ омад баҳри инҷози ваъда, ӯро хуфта ёфт, ҷайбаш пурҷавз кард ва ӯро хуфта гузошту бозгашт Ошиқе будаст дар айёми пеш,
Посбони аҳд андар аҳди хеш.
Солҳо дар банди васли моҳи худ,
Шоҳмоту моти шоҳаншоҳи худ.
Оқибат ҷӯянда ёбанда бувад,
Ки фараҷ аз сабр зоянда бувад.
Гуфт рӯзе ёри ӯ, к-имшаб биё,
Ки бипухтам аз пайи ту лӯбиё.
Дар фалон ҳуҷра нишин то ними шаб,
То биёям ними шаб ман бе талаб.
Мард қурбон карду нонҳо бахш кард,
Чун падид омад маҳаш аз зери гард.
Шаб дар он ҳуҷра нишаст он гурмдор
Бар умеди ваъдаи он ёри ғор.
Баъди нисфуллайл омад ёри ӯ,
Содиқулваъдона он дилдори ӯ.
Ошиқи худро фитода, хуфта дид,
Андаке аз остини ӯ дарид.
Гирдаконе чандаш андар ҷайб кард,
Ки ту тифлӣ, гир ин, мебоз нард.
Чун саҳар аз хоб ошиқ барҷаҳид,
Остину гирдаконҳоро бидид.
Гуфт: «Шоҳи мо ҳама сидқу вафост,
Он чӣ бар мо мерасад, он ҳам зи мост».
Эй дили бехоб, мо з-ин эминем,
Чун ҳарас бар бом чӯбак мезанем.
Гирдакони мо дар ин матҳан шикаст,
Ҳар чӣ гӯем аз ғами худ, андак аст.
Озило, чанд ин салои моҷаро?
Панд кам деҳ баъд аз ин девонаро.
Ман нахоҳам ишваи ҳиҷрон шунуд,
Озмудам, чанд хоҳам озмуд?
Ҳар чӣ ғайри шӯришу девонагист,
Андар ин раҳ дуриву бегонагист.
Ҳин, бинеҳ бар поям он занҷирро,
Ки даридам силсилай тадбирро.
Ғайри он ҷаъди нигори муқбилам,
Гар дусад занҷир орӣ, бигсилам.
Ишқу номус, эй бародар, рост нест,
Бар дари номус, эй ошиқ маист.
Вақти он омад, ки ман урён шавам,
Нақш бигзорам, саросар ҷон шавам.
Эй адувви шарму андеша, биё,
Ки даридам пардаи шарму ҳаё.
Эй бибаста хоби ҷон аз ҷодуӣ,
Сахтдил ёро, ки дар олам туӣ.
Ҳин, гулӯи сабр гиру мефишор,
То хунук гардад дили ишқ, эй савор!
То насӯзам, кай хунук гардад дилаш?
Эй дили мо хонадону манзилаш.
Хонаи худро ҳамесӯзӣ, бисӯз,
Кист он кас, ки бигӯяд: «ло яҷуз?»
Хуш бисӯз ин хонаро, эй шери маст,
Хонаи ошиқ чунин авлотар аст.
Баъд аз ин, ин сӯзро қибла кунам,
З-он ки шамъам ман, ба сӯзиш равшанам.
Хобро бигзор имшаб, эй падар,
Як шабе бар кӯйи бехобон гузар.
Бингар инҳоро, ки маҷнун гаштаанд,
Ҳамчу парвона ба вуслат куштаанд.
Бингар ин киштии халқон ғарқи ишқ,
Аждаҳое гашт гӯйӣ ҳалқи ишқ.
Аждаҳое нопадиди дилрабо,
Ақли ҳамчун кӯҳро ӯ каҳрабо.
Ақли ҳар аттор, к-огаҳ шуд аз ӯ,
Таблаҳоро рехт андар оби ҷӯ.
Рав, к-аз ин ҷӯ барнаёӣ то абад,
«Лам якун ҳаққан лаҳу куфван аҳад».
Эй музаввар, чашм бигшою бибин,
Чанд гӯйӣ менадонам ону ин?
Аз вабои зарқу маҳрумӣ баро,
Дар ҷаҳони ҳаййу қаййумӣ даро.
То «намебинам» «ҳамебинам» шавад
В-он «надонам»-ҳот «медонам» бувад.
Бигзар аз мастиву мастибахш бош,
З-ин талаввун нақл кун дар истивош.
Чанд нозӣ ту бад-ин мастӣ? Бас аст,
Бар сари ҳар кӯй чандон маст ҳаст.
Гар ду олам пур шавад сармасти ёр,
Ҷумла як бошанду он як нест хор.
Ин зи бисёрӣ наёбад хорие,
Хор кӣ бвад? Танпарасте, норие.
Гар ҷаҳон пур шуд зи нури офтоб,
Кай бувад хор он тафи хушилтиҳоб?
Лек бо ин ҷумла болотар хиром,
Чунки арзуллоҳ восеъ буду ром.
Гарчи ин мастӣ чу бози ашҳаб аст,
Бартар аз вай дар замини қудс ҳаст.
Рав, Сирофиле шав андар имтиёз
Дар дамандай рӯҳу масту мастсоз.
Мастро чун дил мизоҳандеша шуд,
«Ин надонам» в– «он надонам» пеша шуд.
«Ин надонам» в– «он надонам» баҳри чист?
То нагӯйӣ он ки медонем, кист.
Нафй баҳри сабт бошад дар сухун,
Нафй бигзору зи сабт оғоз кун.
«Нест ину нест он» ҳин, вогузор,
Он ки он ҳаст аст, онро пеш ор.
Нафй бигзору ҳамон ҳастӣ параст,
Ин даромӯз, эй падар, з-он турки маст.
Саҳифаи 17/140
|
دفتریکوم
