 |
Баёни он ки ҳунарҳову зиракиҳо ва моли дунё ҳамчун парҳои товус адувви ҷон астПас ҳунар омад ҳалокат хомро,
К-аз пайи дона набинад домро.
Ихтиёр онро накӯ бошад, ки ӯ,
Молики худ бошад андар «иттақу».
Чун набошад ҳифзу тақво, зинҳор
Дур кун олат, бияндоз ихтиёр.
Ҷилвагоҳу ихтиёрам он пар аст,
Барканам парро, ки дар қасди сар аст.
Нест ангорад пари худро сабур,
То параш дарнафганад дар шарру шӯр.
Пас зиёнаш нест пар, гӯ бармакан,
Гар расад тире, ба пеш орад миҷан.
Лек бар ман парри зебо душманест,
Чунки аз ҷилвагарӣ сабрем нест.
Гар будӣ сабру ҳифозам роҳбар,
Барфузудӣ з-ихтиёрам карру фар.
Ҳамчу тифлам ё чу маст андар фитан,
Нест лоиқ теғ андар дасти ман.
Гар маро ақле будиву мунзаҷар,
Теғ андар дасти ман будӣ зафар.
Ақл бояд нурдеҳ чун офтоб,
То занад теғе, ки набвад ҷуз савоб.
Чун надорам ақли тобону салоҳ,
Пас, чаро дар чоҳ нандозам силоҳ?
Дар чаҳ андозам кунун теғу миҷан,
К-ин силоҳи хасми ман хоҳад шудан.
Чун надорам зӯру ёреву санад,
Теғам ӯ бистонаду бар ман занад.
Рағми ин нафси вақеҳарӯйро,
Ки напӯшад рӯ, харошам рӯйро.
То шавад кам ин ҷамолу ин камол,
Чун намонад рӯ, кам афтам дар вабол.
Чун бад-ин нийят харошам, базза нест,
Ки ба захм ин рӯйро пӯшиданист.
Гар дилам хӯйи сатире доштӣ,
Рӯйи хубам ҷуз сафо нафроштӣ.
Чун надидам зӯру фарҳангу салоҳ,
Хасм дидам, зуд бишкастам силоҳ.
То нагардад теғи ман ӯро камол,
То нагардад ханҷарам бар ман вабол.
Мегурезам, то рагам ҷунбон бувад,
Кай фароз аз хештан осон бувад?
Он ки аз ғайре бувад ӯро фарор,
Чун аз ӯ бибрид, гирад ӯ қарор.
Ман, ки хасмам, ҳам манам андар гурез,
То абад кори ман омад хез-хез.
На ба Ҳинд аст эману на дар Хутан,
Он ки хасми ӯст сояй хештан.
Саҳифаи 33/177
|
دفتریکوم
