 |
Мисоли дигар ҳам дар ин маънӣҲаст бозиҳои он шери алам
Мухбире аз бодҳои муктатам.
Гар набудӣ ҷунбиши он бодҳо,
Шери мурда кай биҷастӣ дар ҳаво?
З-он шиносӣ бодро, гар он сабост,
Ё дабур аст ин, баёни он хафост.
Ин бадан монанди он шери алам,
Фикр меҷунбонад ӯро дам ба дам.
Фикр к-он аз Машриқ ояд, он сабост,
В-он ки аз Мағриб, дабури бовафост.
Машриқи ин боди фикрат дигар аст,
Мағриби ин боди фикрат з-он сар аст.
Маҳ ҷамод асту бувад шарқаш ҷамод,
Ҷони ҷони ҷон бувад шарқи фуъод.
Шарқи хуршеде, ки шуд ботинфурӯз,
Қишру акси он бувад хуршеди рӯз.
З-он ки чун мурда бувад тан белаҳаб,
Пеши ӯ на рӯз бинмояд, на шаб.
В-ар набошад он чу ин бошад тамом,
Бешабу берӯз дорад интизом.
Ҳамчунон ки чашм мебинад ба хоб,
Бе маҳу хуршед моҳу офтоб.
Навми мо чун шуд ахулмавт, эй фалон,
З-ин бародар он бародарро бидон.
В-ар бигӯяндат, ки ҳаст он фаръи ин,
Машнав онро, эй муқаллид, беяқин.
Мебибинад хоб, ҷонат васфи ҳол,
Ки ба бедорӣ набинӣ бист сол.
Дар пайи таъбири он ту умрҳо
Медавӣ сӯйи шаҳони бодҳо,
Ки бигӯ, он хобро таъбир чист?
Фаръ гуфтан ин чунин сирро сагист.
Хоби ом аст ину худ хоби хавос,
Бошад асли иҷтибову ихтисос.
Пил бояд, то чу хусбад ӯ ситон,
Хоб бинад хиттаи Ҳиндустон.
Хар набинад ҳеч Ҳиндустон ба хоб,
Хар зи Ҳиндустон накардаст иғтироб.
Ҷони ҳамчун пил бояд нек зафт,
То ба хоб ӯ Ҳинд донад рафт тафт.
Зикри Ҳиндустон кунад пил аз талаб,
Пас мусаввар гардад он зикраш ба шаб.
«Узкуруллаҳ» кори ҳар авбош нест,
«Ирҷиъӣ» бар пойи ҳар қаллош нест.
Лек ту оис машав, ҳам пил бош,
В-ар на пилӣ, дар пайи табдил бош.
Кимиёсозони гардунро бибин,
Бишнав аз миногарон ҳар дам танин.
Нақшбандонанд дар ҷавви фалак,
Корсозонанд баҳри «лӣ »-ву «лак».
Гар набинӣ халқи мушкинҷебро,
Бингар, эй шабкӯр, ин осебро.
Ҳар дам осеб аст бар идроки ту,
Набти нав-нав руста бин аз хоки ту.
З-ин буд Иброҳими Адҳам дида хоб
Басти Ҳиндустони дилро беҳиҷоб.
Лоҷарам занҷирҳоро бардарид,
Мамлакат бар ҳам заду шуд нопадид.
Он нишони диди Ҳиндустон бувад,
Ки ҷаҳад аз хобу девона шавад.
Барфишонад хок бар тадбирҳо,
Медаронад ҳалқаи занҷирҳо.
Ончунон ки гуфт пайғамбар зи нур,
Ки нишонаш он бувад андар судур.
Ки таҷофӣ орад аз дорулғурур,
Ҳам инобат орад аз доруссурур.
Баҳри шарҳи ин ҳадиси Мустафо
Достоне бишнав, эй ёри сафо.
Саҳифаи 118/140
|
دفتریکوم
