 |
Хашм кардани подшоҳ бар надим ва шафоъат кардани шафеъ он мағзубун алайҳро ва аз подшоҳ дархостан ва подшоҳ шафоати ӯ қабул кардан ва ранҷидани надим аз шафеъ, ки чаро шафоат кардӣ?Подшоҳе бар надиме хашм кард,
Хост, то аз вай барорад дуду гард.
Кард шаҳ шамшер берун аз ғилоф,
То занад бар вай ҷазои он хилоф.
Ҳеч касро заҳра на, то дам занад,
Ё шафеъе бар шафоъат бартанад.
Ҷуз Имодулмулк номе дар хавосс
Дар шафоат мустафоворона хос
Барҷаҳиду зуд дар саҷда фитод,
Дарзамон шаҳ теғи қаҳр аз каф ниҳод.
Гуфт: «Агар дев аст, ман бахшидамаш
В-ар билисӣ кард, ман пӯшидамаш.
Чунки омад пойи ту андар миён,
Розиям, гар кард муҷрим сад зиён.
Сад ҳазорон хашмро тонам шикаст,
Ки туро он фазлу он миқдор ҳаст.
Лобаатро ҳеч натвонам шикаст,
З-он ки лобай ту яқин лобай ман аст.
Гар замину осмон бар ҳам задӣ,
З-интиқом ин мард берун н-омадӣ.
В-ар шудӣ зарра ба зарра лобагар,
ӯ набурдӣ ин замон аз теғ сар.
Бар ту менанҳем миннат, эй карим,
Лек шарҳи иззати туст, эй надим!
Ин накардӣ ту, ки ман кардам яқин,
Эй сифотат дар сифоти мо дафин.
Ту дар ин мустаъмалӣ, не омилӣ,
З-он ки маҳмули манӣ, не ҳомилӣ.
«Мо рамайта из рамайта» гаштаӣ,
Хештан дар мавҷ чун каф ҳиштаӣ.
«Ло» шудӣ, паҳлӯйи» илло хона гир,
Ин аҷиб, ки ҳам асирӣ, ҳам амир.
Он чӣ додӣ ту, надодӣ, шоҳ дод,
ӯст бас, «Аллоҳу аълам би-р-ришод».
В-он надими раста аз захму бало,
З-ин шафеъ озурду баргашт аз вало.
Дӯстӣ бибрид з-он мухлис тамом,
Рӯ ба ҳоит кард, то н-орад салом.
З-ин шафеъи хештан бегона шуд,
З-ин таъаҷҷуб халқ дар афсона шуд.
Ки на маҷнун аст, ёрӣ чун бурид?
Аз касе, ки ҷони ӯро вохарид.
Вохаридаш он дам аз гардан задан,
Хоки наъли пош боястӣ шудан.
Божгуна рафту безорӣ гирифт,
Бо чунин дилдор киндорӣ гирифт.
Пас маломат кард ӯро муслиҳе,
К-ин ҷафо чун мекунӣ бо носиҳе?
Ҷони ту бихрид он дилдори хос
Он дам аз гардан задан кардат халос.
Гар бадӣ кардӣ, набоястӣ рамид,
Хоса некӣ кард он ёри ҳамид».
Гуфт: «Баҳри шоҳ мабзул аст ҷон,
ӯ чаро ояд шафеъ андар миён?
«Лӣ маъаллаҳ» вақт буд он дам маро,
«Ло ясаъ фиҳи набиюн муҷтабо».
Ман нахоҳам раҳмате ҷуз захми шоҳ,
Ман нахоҳам ғайри он шаҳро паноҳ.
Ғайри шаҳро баҳри он «ло» кардаам,
Ки ба сӯйи шаҳ тавалло кардаам.
Гар бибуррад ӯ ба қаҳри худ сарам,
Шоҳ бахшад шаст ҷони дигарам.
Кори ман сарбозиву бехешӣ аст,
Кори шоҳаншоҳи ман сарбахшӣ аст.
Фахри он сар, ки кафи шоҳаш бурад,
Нанги он сар, к-ӯ ба ғайре сар барад.
Шаб, ки шоҳ аз қаҳр дар қираш кашид,
Нанг дорад аз ҳазорон рӯзи ид.
Худ тавофи он ки ӯ шаҳбин бувад,
Фавқи қаҳру лутфу куфру дин бувад.
З-он наёмад як иборат дар ҷаҳон,
Ки ниҳон асту ниҳон асту ниҳон.
З-он ки ин асмову алфози ҳамид
Аз калобай одамӣ омад падид.
«Аллама-л-асмо» буд Одамро имом,
Лек на андар либоси «айн»-у «лом».
Чун ниҳод аз обу гил бар сар кулоҳ,
Гашт он асмои ҷонӣ рӯсиёҳ,
Ки ниқоби ҳарфу дам дар худ кашид,
То шавад бар обу гил маънӣ падид.
Гарчи аз як ваҷҳ мантиқ кошиф аст,
Лек аз даҳ ваҷҳ парда-в мукниф аст.
Саҳифаи 114/140
|
دفتریکوم
