 |
Руқъаи дигар навиштани он ғулом пеши шоҳ чун ҷавоби он руқъаи аввал наёфтНомаи дигар навишт он бадгумон,
Пур зи ташнеъу нафиру пурфиғон,
Ки яке руқъа набиштам пеши шаҳ,
Эй аҷаб! Он ҷо расиду ёфт раҳ?
Он дигарро хонд ҳам он хубхад,
Ҳам надод ӯро ҷавобу тан бизад.
Хушк меовард ӯро шаҳрёр,
ӯ мукаррар кард руқъа панҷ бор.
Гуфт ҳоҷиб: «Охир ӯ бандай шумост,
Гар ҷавобаш барнависӣ, ҳам равост.
Аз шаҳии ту чӣ кам гардад, агар
Бар ғулому банда андозӣ назар?»
Гуфт: «Ин саҳл аст, аммо аҳмақ аст,
Марди аҳмақ зишту мардуди Ҳақ аст.
Гарчи омурзам гуноҳу заллаташ,
Ҳам кунад бар ман сироят иллаташ.
Сад кас аз гаргин, ҳама гаргин шаванд,
Хоса ин гарри хабиси нописанд.
Гарри камақлӣ мабодо габрро,
Шуми ӯ бе об дорад абрро.
Нам наборад абр аз шумии ӯ,
Шаҳр шуд вайрона аз бумии ӯ.
Аз гари он аҳмақон тӯфони Нӯҳ,
Кард вайрон оламеро дар фузӯҳ.
Гуфт пайғамбар, ки аҳмақ ҳар кӣ ҳаст,
ӯ адувви мосту ғули раҳзан аст.
Ҳар кӣ ӯ оқил бувад, ӯ ҷони мост,
Рӯҳи ӯву риҳи ӯ райҳони мост.
Ақл дашномам диҳад, ман розиям,
З-он ки файзе дорад аз файёзиям.
Навбад он дашноми ӯ бефоида,
Набвад он меҳмонияш бемоида.
Аҳмақ ар ҳалво ниҳад андар лабам,
Ман аз он ҳалвои ӯ андар табам.
Ин яқин дон гар латифу равшанӣ,
Нест бӯсай куни харро чошнӣ.
Сиблатат канда кунад бефоида,
Ҷома аз дегаш сияҳ, бемоида.
Моида ақл аст, не нону шиво,
Нури ақл аст, эй писар, ҷонро ғизо.
Нест ғайри нур одамро х(в)ариш,
Аз ҷузи он ҷон наёбад парвариш.
З-ин хуришҳо андак-андак бозбур,
К-ин ғизои хар бувад, на они ҳур.
То ғизои аслро қобил шавӣ,
Луқмаҳои нурро окил шавӣ.
Акси он нур аст, к-ин нон нон шудаст,
Файзи он ҷон аст, к-ин ҷон ҷон шудаст.
Чун хурӣ як бор аз маъкули нур,
Хок резӣ бар сари нону танӯр.
Ақл ду ақл аст: аввал максабӣ,
Ки даромӯзӣ чу дар мактаб сабӣ.
Аз китобу устоду фикру зикр,
Аз маъонӣ в-аз улуми хубу бикр.
Ақли ту афзун шавад бар дигарон,
Лек ту бошӣ зи ҳифзи он гарон.
Лавҳи ҳофиз бошӣ андар давру гашт,
Лавҳи маҳфуз ӯст, к-ӯ з-ин даргузашт.
Ақли дигар бахшиши Яздон бувад,
Чашмаи он на миёни ҷон бувад.
Чун зи сина оби дониш ҷӯш кард,
На шавад ганда, на дерина, на зард.
В-ар раҳи набъаш бувад баста, чӣ ғам?
К-ӯ ҳамеҷӯшад зи хона дам ба дам.
Ақли таҳсилӣ мисоли ҷӯйҳо,
К-он равад дар хонае аз кӯйҳо.
Роҳи обаш баст шуд, шуд бенаво,
Аз даруни хештан ҷӯ чашмаро.
Саҳифаи 75/140
|
دفتریکوم
