 |
Дар баёни он ки он шаҳзода одамибачча аст, халифазодаи Худост, падараш Одами сафӣ, халифаи Ҳақ, масҷуди малоик ва он кампири кобулӣ дунёст, ки одамибаччаро аз падар бибурид ба сеҳр ва анбиёву авлиё он табиби тадоруккунандаЭй бародар, дон, ки шаҳзода тувӣ,
Дар ҷаҳони кӯҳна зода аз навӣ.
Кобулии ҷоду ин дунёст, к-ӯ
Кард мардонро асири рангу бӯ.
Чун дарафгандат дар ин олударӯд,
Дам ба дам мехону медам «қул аъуз».
То раҳӣ з-ин ҷодуиву ин қалақ,
Истиъозат хоҳ аз раббулфалақ.
З-он набӣ дунётро саҳҳора хонад,
К-ӯ ба афсун халқро дар чаҳ нишонд.
Ҳин! Фусуни гарм дорад гандапир,
Карда шоҳонро дами гармаш асир.
Дар даруни сина «наффосот» ӯст,
Уқдаҳои сеҳрро исбот ӯст.
Соҳирай дунё қавӣ доно занест,
Ҳалли сеҳри ӯ ба пойи ома нест.
В-ар гушодӣ ақди ӯро ақлҳо,
Анбиёро кай фиристодӣ Худо?
Ҳин, талаб кун хушдаме уқдагушо,
Роздони «яфъалаллаҳ мо яшо».
Ҳамчу моҳӣ бастаастат ӯ ба шаст,
Шоҳзода монд солеву ту шаст.
Шаст сол аз шасти ӯ дар меҳнатӣ,
На хушӣ, на бар тариқи суннатӣ.
Фосиқӣ, бадбахт, на дунёт хуб,
На раҳида аз вуболу аз зунуб.
Нафхи ӯ ин уқдаҳоро сахт кард,
Пас талаб кун нафхаи халлоқи фард.
То «нафахту фиҳи мин рӯҳӣ» туро
Вораҳонад з-ину гӯяд, бартар о.
Ҷуз ба нафхи Ҳақ насӯзад нафхи сеҳр,
Нафхи қаҳр аст ину он дам нафхи меҳр.
Раҳмати ӯ собиқ аст аз қаҳри ӯ,
Собиқӣ хоҳӣ, бирав собиқ биҷӯ.
То расӣ андар «нуфусин зуввиҷат»,
К-эй шаҳи масҳур! Инак махраҷат.
Бо вуҷуди зол н-ояд инҳилол
Дар шабика-в дар бари он пурдалол.
На бигуфтаст он сироҷи умматон,
Ин ҷаҳону он ҷаҳонро «зарратон»?
Пас висоли ин фироқи он бувад,
Сиҳҳати ин тан сақоми ҷон бувад.
Сахт меояд фироқи ин мамар?
Пас, фироқи он мақар дон сахттар.
Чун фироқи нақш сахт ояд туро,
То чӣ сахт ояд зи наққошаш ҷудо!
Эй ки сабрат нест аз дунёи дун,
Чун-т сабр аст аз Худо? Эй дӯст, чун?
Чунки сабрат нест з-ин оби сиёҳ,
Чун сабурӣ дорӣ аз чашмай Илоҳ?
Чунки бе ин шурб кам дорӣ сукун,
Чун зи аброрӣ ҷудо в-аз «яшрибун?»
Гар бибинӣ як нафас ҳусни вадуд,
Андар оташ афганӣ ҷону вуҷуд.
Ҷифа бинӣ баъд аз он ин шурбро,
Чун бибинӣ карру фарри қурбро.
Ҳамчу шаҳзода расӣ дар ёри хеш,
Пас бурун орӣ зи по ту ҷори «хеш».
Ҷаҳд кун, дар бехудӣ худро биёб,
Зудтар, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
Ҳар замоне, ҳин, машав бо хеш ҷуфт,
Ҳар замон чун хар дар обу гил майуфт.
Аз қусури чашм бошад он исор,
Ки набинад шебу боло кӯрвор.
Бӯйи пероҳони Юсуф кун санад,
З-он ки бӯяш чашм равшан мекунад.
Сурати пинҳону он нури ҷабин
Карда чашми анбиёро дурбин.
Нури он рухсор бирҳонад зи нор,
Ҳин, машав қонеъ ба нури мустаъор.
Чашмро ин нур ҳолибин кунад,
Ҷисму ақлу рӯҳро гаргин кунад.
Сураташ нур асту дар таҳқиқ нор,
Гар зиё хоҳӣ, ду даст аз вай бидор.
Дам ба дам дар рӯ фитад, ҳар ҷо равад,
Дидаву ҷоне, ки ҳолибин бувад.
Дур бинад дурбини беҳунар,
Ҳамчунон ки дур дидан хоб – дар.
Хуфта бошӣ бар лаби ҷӯ хушклаб,
Медавӣ сӯйи сароб андар талаб?
Дур мебинӣ саробу медавӣ,
Ошиқи он биниши худ мешавӣ.
Мезанӣ дар хоб бо ёрон ту лоф,
Ки манам бинодилу пардашикоф.
Нак бад-он сӯ об дидам, ҳин, шитоб,
То равем он ҷову он бошад сароб.
Ҳар қадам з-ин об тозӣ дуртар
Дав-давон сӯйи сароби боғирар.
Айни он азмат ҳиҷоби ин шуда,
Ки ба ту пайвастаасту омада.
Бас касо азме ба ҷойе мекунад,
Аз мақоме, к-он ғараз дар вай бувад.
Диду лофи хуфта менояд ба кор,
Ҷуз хаёле нест, даст аз вай бидор.
Хобнокӣ, лек ҳам бар роҳ хусб,
Аллаҳ-Аллаҳ бар раҳи Аллоҳ хусб.
То бувад ки солике бар ту занад,
Аз хаёлоти нуосат барканад.
Хуфтаро гар фикр гардад ҳамчу мӯй,
ӯ аз он диққат наёбад роҳи кӯй.
Фикри хуфта гар дутову гар сетост,
Ҳам хато андар хато андар хатост.
Мавҷ бар вай мезанад беэҳтироз,
Хуфта пӯён дар биёбони дароз.
Хуфта мебинад аташҳои шадид,
Об «ақраб минҳу мин ҳаблилварид».
Саҳифаи 123/140
|
دفتریکوم
