 |
|
|
 |
Қасди хиёнат кардани ошиқ ва бонг барзадани маъшуқ бар вайЧунки танҳояш бидид он содамард,
Зуд ӯ қасди канору бӯса кард.
Бонг бар вай зад ба ҳайбат он нигор,
Ки марав густох, адабро ҳуш дор.
Гуфт: «Охир хилват асту халқ не,
Об ҳозир, ташнаи ҳамчун мане.
Кас намеҷунбад дар ин ҷо ҷуз ки бод,
Кист ҳозир? Кист монеъ з-ин гушод?»
Гуфт: «Эй шайдо! Ту аблаҳ будаӣ,
Аблаҳӣ в-аз оқилон нашнудаӣ.
Бодро дидӣ, ки меҷунбад, бидон,
Бодҷунбонест ин ҷо бодрон.
Мирваҳай тасрифи сунъи Эзадаш
Зад бар ин боду ҳамеҷунбонадаш.
Ҷузви боде, к-ӯ ба ҳукми мо дар аст,
Бодбезан, то наҷубнонӣ, наҷаст.
Ҷунбиши ин ҷузви бод, эй содамард,
Бе туву бе бодбезан сар накард.
Ҷунбиши боди нафас, к-андар лаб аст,
Тобеъи тасрифи ҷону қолаб аст.
Гоҳ дамро мадҳу пайғоме кунӣ,
Гоҳ дамро ҳаҷву дашноме кунӣ.
Пас бидон аҳволи дигар бодҳо,
Ки зи ҷузве кулл мебинад нуҳо.
Бодро Ҳақ гаҳ баҳорӣ мекунад,
Дар дайаш з-ин лутф орӣ мекунад.
Бар гурӯҳи Од сарсар мекунад,
Боз бар Ҳудаш муаттар мекунад.
Мекунад як бодро заҳри самум,
Мар саборо мекунад хуррамқудум.
Боди дамро бар ту бинҳод ӯ асос,
То кунӣ ҳар бодро бар вай қиёс.
Дам намегардад сухан белутфу қаҳр,
Бар гурӯҳе шаҳду бар қавмест заҳр.
Мирваҳай ҷунбон пайи инъоми кас
В-аз барои қаҳри ҳар пашша-в магас.
Мирваҳай тақдири раббонӣ чаро,
Пур набошад з-имтиҳону ибтило?
Чунки ҷузви боди дам ё мирваҳа
Нест илло мафсада ё маслаҳа.
Ин шамолу ин сабову ин дабур
Кай бувад аз лутфу аз инъом дур?
Як кафи гандум зи анборе бибин,
Фаҳм кун, к-он ҷумла бошад ҳамчунин.
Кулли бод аз бурҷи боди осмон
Кай ҷаҳад бар мирваҳай он бодрон?
Бар сари хирман ба вақти интиқод,
На ки фаллоҳон зи Ҳақ ҷӯянд бод?
То ҷудо гардад зи гандум коҳҳо,
То ба анборе равад ё чоҳҳо.
Чун бимонад дер он боди вазон,
Ҷумларо бинӣ ба Ҳақ лобакунон.
Ҳамчунин дар талқ он боди валод,
Гар наёяд, бонги дард ояд, ки дод!
Гар намедонанд, к-иш ронанда ӯст,
Бодро пас кардани зорӣ чӣ хӯст?
Аҳли киштӣ ҳамчунин ҷӯёйи бод,
Ҷумла хоҳонаш аз он раббу-л-ибод.
Ҳамчунин дар дарди дандонҳо зи бод,
Дафъ мехоҳӣ ба сӯзу эътиқод.
Аз Худо лобакунон он ҷундиён
Ки бидеҳ боди зафар, эй комрон!
Руқъаи таъвиз мехоҳанд низ,
Дар шиканҷай талқи зан аз ҳар азиз.
Пас ҳама донистаанд онро яқин,
Ки фиристад бод раббулоламин.
Пас яқин дар ақли ҳар донанда ҳаст,
Ин ки бо ҷунбанда ҷунбонанда ҳаст.
Гар ту ӯро менабинӣ дар назар,
Фаҳм кун онро ба изҳори асар.
Тан ба ҷон ҷунбад намебинӣ ту ҷон,
Лек аз ҷунбидани тан, ҷон бидон».
Гуфт ӯ: «Гар аблаҳам ман дар адаб,
Зиракам андар вафову дар талаб».
Гуфт: «Адаб ин буд худ, ки дида шуд,
Он дигарро худ ҳамедонӣ ту луд».
6/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
