 |
Рафтани ҳар ду хасм назди Довуд алайҳиссалом Мекашидаш то ба Довуди набӣ,
Ки биё, эй золими гиҷи ғабӣ.
Ҳуҷҷати борид раҳо кун, эй дағо!
Ақл дар тан овару бо хеш о.
Ин чӣ мегӯйӣ? Дуъо чӣ бвад? Маханд,
Бар сару риши ману хеш, эй лаванд!
Гуфт: «Ман бо Ҳақ дуъоҳо кардаам,
Андар ин лоба басе хун х(в)ардаам.
Ман яқин дорам, дуъо шуд мустаҷоб,
Сар бизан бар санг, эй мункар, хитоб!»
Гуфт: «Гирд оед, ҳин ё муслимин,
Жож бинеду фишори ин маҳин.
Эй мусулмонон! Дуъо моли маро,
Чун аз они ӯ кунад? Баҳри Худо!
Гар чунин будӣ, ҳама олам бад-ин,
Як дуъо амлок бурдандӣ ба кин.
Гар чунин будӣ, гадоёни зарир
Мӯҳташам гашта будандиву амир.
Рӯзу шаб андар дуъоанду сано,
Лобагӯён, ки ту деҳмон, эй Худо!
То ту надҳӣ, ҳеч кас надҳад яқин,
Эй гушоянда! Ту бигшо банди ин.
Максаби кӯрон бувад лоба-в дуъо,
Ҷуз лаби ноне наёбанд аз ато».
Халқ гуфтанд: «Ин мусулмон ростгӯст,
В-ин фурӯшандай дуъо ҳам зулмҷӯст.
Ин дуъо кай бошад аз асбоби милк?
Кай кашид инро шариат худ ба силк?
Байъу бахшиш ё васийят ё ато,
Ё зи ҷинси ин шавад милке туро.
Дар кадомин дафтар аст ин шаръи нав?
Говро ту боздеҳ ё ҳабс рав».
ӯ ба сӯйи осмон мекард рӯ:
«Воқиай моро надонад ғайри ту.
Дар дили ман он дуъо андохтӣ,
Сад умед андар дилам афрохтӣ.
Ман намекардам газофа он дуъо,
Ҳамчу Юсуф дида будам хобҳо».
Дид Юсуф офтобу ахтарон,
Пеши ӯ саҷдакунон чун чокарон.
Эътиқодаш буд бар хоби дуруст,
Дар чаҳу зиндон ҷуз онро менаҷуст.
З-эътимоди он набудаш ҳеч ғам,
Аз ғуломӣ в-аз малому бешу кам.
Эътимоде дошт ӯ бар хоби хеш,
Ки чу шамъе мефурӯзидаш зи пеш.
Чун дарафганданд Юсуфро ба чоҳ,
Бонг омад самъи ӯро аз Илоҳ,
Ки ту рӯзе шаҳ шавӣ, эй паҳлавон!
То бимолӣ ин ҷафо дар рӯяшон.
Қобили ин бонг н-ояд дар назар,
Лек дил бишнохт қойилро з-асар.
Қувватеву роҳатеву маснаде,
Дар миёни ҷон фитодаш з-он нидо.
Чоҳ шуд бар вай бад-он бонги ҷалил,
Гулшану базме чу оташ бар Халил.
Ҳар ҷафо, ки баъд аз оташ мерасид,
ӯ бад-он қувват ба шодӣ мекашид.
Ҳамчунон ки завқи он бонги аласт
Дар дили ҳар мӯъмине то ҳашр ҳаст.
То набошад дар балошон эътироз,
На зи амру наҳйи Ҳақшон инқибоз.
Луқмаи ҳукме, ки талхӣ мениҳад,
Гулшакар онро гувориш медиҳад.
Гулшакар онро ки набвад, мустанад
Луқмаро з-инкор ӯ қай мекунад.
Ҳар кӣ хобе дид аз рӯзи аласт,
Маст бошад дар раҳи тоъот, маст.
Мекашад чун уштури маст ин ҷувол,
Бе футуру бе гумону бе малол.
Кафки тасдиқаш ба гирди пӯзи ӯ
Шуд гувоҳи мастиву дилсӯзи ӯ.
Уштур аз қувват чу шери нар шуда,
Зери сақли бор андар х(в)ар шуда.
З-орзуи ноқа сад фоқа бар ӯ,
Менамояд кӯҳ пешаш тори мӯ.
Дар аласт он, к-ӯ чунин хобе надид,
Андар ин дунё нашуд банда в-мурид.
В-ар бишуд андар тараддуд саддила,
Як замон шукрасташу соле гила.
Пой пешу пой пас дар роҳи дин
Мениҳад бо сад тараддуд бе яқин.
Вомдори шарҳи инам, нак гарав
В-ар шитоб астат, з- «а лам нашраҳ» шунав.
Чун надорад шарҳи ин маънӣ карон,
Хар ба сӯйи муддаъии гов рон.
Гуфт: «Кӯрам хонд з-ин ҷурм он дағо,
Бас билисона қиёс аст, эй Худо!
Ман дуъо кӯрона кай мекардаам?
Ҷуз ба холиқ кудя кай овардаам?
Кӯр аз халқон тамаъ дорад зи ҷаҳл,
Ман зи ту, к-аз туст ҳар душвор саҳл.
Он яке кӯрам зи кӯрон бишмарид,
ӯ ниёзи ҷону ихлосам надид.
Кӯрии ишқ аст ин кӯрии ман,
«Ҳуббу юъмӣ ва юсимм аст», эй ҳасан!
Кӯрам аз ғайри Худо, бино бад-ӯ,
Муқтазои ишқ ин бошад, бигӯ.
Ту ки биноӣ, зи кӯронам мадор,
Доирам бар гирди лутфат, эй мадор!
Ончунон ки Юсуфи сиддиқро
Хоб бинмудиву гашташ муттако.
Мар маро лутфи ту, ҳам хобе намуд,
Он дуъои беҳадам бозӣ набуд.
Менадонад халқ асрори маро,
Жож медонанд гуфтори маро.
Ҳаққашон асту кӣ донад рози ғайб?
Ғайри алломи сиру саттори айб».
Хасм гуфташ: «Рӯ ба ман кун, ҳақ бигӯ,
Рӯ чи сӯйи осмон кардӣ амӯ?
Шайд меорӣ, ғалат меафганӣ,
Лофи ишқу лофи қурбат мезанӣ.
Бо кадомин рӯй, чун дилмурдаӣ,
Рӯй сӯйи осмонҳо кардаӣ?
Ғулғуле дар шаҳр афтода аз ин,
Он мусулмон мениҳад рӯ бар замин.
К-эй Худо! Ин бандаро расво макун,
Гар будам, ҳам сирри ман пайдо макун.
Ту ҳамедониву шабҳои дароз,
Ки ҳамехондам туро бо сад ниёз,
Пеши халқ инро агар худ қадр нест,
Пеши ту ҳамчун чароғи равшанест».
Саҳифаи 106/229
|
دفتریکوم
