 |
Бо хеш омадани ошиқи беҳуш ва рӯй овардан ба сано ва шукри маъшуқ Гуфт: «Эй анқои Ҳақ! Ҷонро матоф!
Шукр, ки бозомадӣ з-он кӯҳи Қоф.
Эй Сирофили қиёматгоҳи ишқ!
Эй ту ишқи ишқу эй дилхоҳи ишқ!
Аввалин хилъат, ки хоҳӣ доданам,
Гӯш хоҳам, ки ниҳӣ бар равзанам.
Гарчи медонӣ ба сафват ҳоли ман,
Бандапарвар, гӯш кун ақволи ман.
Сад ҳазорон бор, эй садри фарид!
З-орзуи гӯши ту ҳушам парид.
Он самеъий туву он исғои ту
В-он табассумҳои ҷонафзои ту.
Он бинӯшидан каму беши маро,
Ишваи ҷони бадандеши маро.
Қалбҳои ман, ки он маълуми туст,
Бас пазируфтӣ ту чун нақди дуруст.
Баҳри густохии шӯхи ғаррае
Ҳилмҳо дар пеши ҳилмат заррае.
Аввалан бишнав, ки чун мондам зи шаст,
Аввалу охир зи пеши ман биҷаст.
Сониян бишнав ту, эй садри вадуд,
Ки басе ҷустам, туро сонӣ набуд.
Солисан, то аз ту берун рафтаам,
Гӯиё солис салоса гуфтаам.
Робиъан, чун сӯхт моро мазраъа
Менадонам хомиса аз робиъа.
Ҳар куҷо ёбӣ ту хун бар хокҳо,
Пай барӣ, бошад яқин аз чашми мо.
Гуфти ман раъд асту ин бонгу ҳанин
З-абр хоҳад, то биборад бар замин.
Ман миёни гуфту гиря метанам,
Ё бигирям ё бигӯям, чун кунам?
Гар бигӯям, фавт мегардад буко
В-ар нагӯям, чун кунам шукру сано?
Мефитад аз дида хуни дил, шаҳо,
Бин, чӣ афтодаст аз дида маро».
Ин бигуфту гиря – дар шуд он наҳиф,
Ки бар ӯ бигрист ҳам дун, ҳам шариф.
Аз дилаш чандон баромад ҳой-ҳӯй,
Ҳалқа кард аҳли Бухоро гирди ӯй.
Хирагӯён, хирагирён, хираханд
Марду зан, хурду калон, ҳайрон шуданд.
Шаҳр ҳам ҳамранги ӯ шуд ашкрез,
Марду зан дар ҳам шуда чун растахез.
Осмон мегуфт он дам бо замин:
«Гар қиёматро надидастӣ, бибин».
Ақл ҳайрон, ки чӣ ишқ асту чӣ ҳол?
То фироқи ӯ аҷабтар ё висол?
Чарх бархонда қиёматномаро,
То миҷарра бардарида ҷомаро.
Бо ду олам ишқро бегонагӣ,
Андар ӯ ҳафтоду ду девонагӣ.
Сахт пинҳон асту пайдо ҳайраташ,
Ҷони султонони ҷон дар ҳасраташ.
Ғайри ҳафтоду ду миллат кеши ӯ,
Тахти шоҳон тахтабандӣ пеши ӯ.
Мутриби ишқ ин занад вақти самоъ:
«Бандагӣ банду худовандий судоъ».
Пас чӣ бошад ишқ? Дарёи адам,
Даршикаста ақлро он ҷо қадам.
Бандагиву салтанат маълум шуд,
З-ин ду парда ошиқӣ мактум шуд.
Кошкӣ ҳастӣ забоне доштӣ,
То зи ҳастон пардаҳо бардоштӣ.
Ҳар чӣ гӯйӣ, эй дами ҳастӣ аз он,
Пардаи дигар бар ӯ бастӣ, бидон.
Офати идрок он қол асту ҳол,
Хун ба хун шустан муҳол асту муҳол.
Ман чу бо савдоиёнаш маҳрамам,
Рӯзу шаб андар қафас дармедамам.
Сахт масту бехуду ошуфтаӣ,
Дӯш, эй ҷон, бар чӣ паҳлӯ хуфтаӣ?
Ҳону ҳон! Ҳуш дор, барн-орӣ даме,
Аввало барҷаҳ, талаб кун маҳраме.
Ошиқу мастиву бигшодазабон,
Аллаҳ, Аллаҳ, уштурӣ бар новадон.
Чун зи розу нози ӯ гӯяд забон,
«Ё ҷамила-с-ситр» хонад осмон.
Ситри чӣ? Дар пашму пунба озар аст,
То ҳамепӯшиш, ӯ пайдотар аст.
Чун бикӯшам, то сираш пинҳон кунам,
Сар барорад чун алам, к-инак манам.
Рағми унфам, гирадам ӯ ҳар ду гӯш,
К-эй мудаммағ, чун-ш мепӯшӣ? Бипӯш.
Гӯямаш: «Рав, гарчи барҷӯшидаӣ,
Ҳамчу ҷон пайдоиву пӯшидаӣ».
Гӯяд ӯ: «Маҳбуси хунб аст ин танам,
Чун май андар базм хунбак мезанам».
Гӯямаш: «З-он пеш ки гардӣ гарав,
То наёяд офати мастӣ, бирав».
Гӯяд: «Аз ҷоми латифошом ман
Ёри рӯзам то намози шом ман.
Чун биёяд шому дуздад ҷоми ман,
Гӯямаш: Водеҳ, ки н-омад шоми ман».
З-он араб бинҳод номи май мудом,
З-он ки серӣ нест майхурро мудом.
Ишқ ҷӯшад бодаи таҳқиқро,
ӯ бувад соқӣ ниҳон сиддиқро.
Чун биҷӯйӣ ту ба тавфиқи ҳасан,
Бода оби ҷон бувад, ибриқ тан.
Чун бияфзояд майи тавфиқро,
Қуввати май бишканад ибриқро.
Об гардад соқиву ҳам маст об,
Чун магӯ, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
Партави соқист, к-андар шира рафт,
Шира барҷӯшиду рақсон гашту зафт.
Андар ин маънӣ бипурс он хираро,
Ки чунин кай дида будӣ шираро?
Бетафаккур пеши ҳар донанда ҳаст
Он ки бо шӯрида шӯронанда ҳаст.
Саҳифаи 227/229
|
دفتریکوم
