 |
Мулоқоти он ошиқ бо садри ҷаҳон Он бухорӣ низ худ бар шамъ зад,
Гашта буд аз ишқаш осон он кабад.
Оҳи сӯзонаш суйи гардун шуда,
Дар дили садри ҷаҳон меҳр омада.
Гуфта бо худ дар саҳаргаҳ, к-эй аҳад!
Ҳоли он овораи мо чун бувад?
ӯ гуноҳе карду мо дидем, лек
Раҳмати моро намедонист нек.
Хотири муҷрим зи мо тарсон шавад,
Лек сад уммед дар тарсаш бувад.
Ман битарсонам вақеҳи ёваро,
Он ки тарсад, ман чӣ тарсонам варо?
Баҳри деги сард озар меравад,
На бад-он, к-аз ҷӯш аз сар меравад.
Оминонро ман битарсонам ба илм,
Хоифонро тарс бардорам ба ҳилм.
Пора дӯзам, пора дар мавзеъ ниҳам,
Ҳар касеро шарбат андархур диҳам.
Ҳаст сирри мард чун бехи дарахт,
З-он бирӯяд баргҳош аз чӯби сахт.
Дархури он бех руста баргҳо
Дар дарахту дар нуфусу дар нуҳо.
Бар фалак парҳост з-ашҷори вафо,
«Аслуҳо собит ва фаръуҳ фи-с-само».
Чун бируст аз ишқ пар бар осмон,
Чун нарӯяд дар дили садри ҷаҳон?
Мавҷ мезад дар дилаш афви гунаҳ,
Ки зи ҳар дил то дил омад равзана(ҳ).
Ки зи дил то дил яқин равзан бувад,
На ҷудову дур чун ду тан бувад.
Муттасил набвад сафоли ду чароғ,
Нурашон мамзуҷ бошад дар масоғ.
Ҳеч ошиқ худ набошад васлҷӯ,
Ки на маъшуқаш бувад ҷӯёи ӯ,
Лек ишқи ошиқон тан зеҳ кунад,
Ишқи маъшуқон хушу фарбеҳ кунад.
Чун дар ин дил барқи меҳри дӯст ҷаст,
Андар он дил, дӯстӣ медон, ки ҳаст.
Дар дили ту меҳри Ҳақ чун шуд дутӯ,
Ҳаст Ҳақро бегумоне меҳри ту.
Ҳеч бонги каф задан н-ояд бадар
Аз яке дасти ту бе дасти дигар.
Ташна менолад, ки эй оби гувор,
Об ҳам нолад, ки ку он обхор?
Ҷазби об аст ин аташ дар ҷони мо,
Мо аз они ӯву ӯ ҳам они мо.
Ҳикмати Ҳақ дар қазову дар қадар
Кард моро ошиқони ҳамдигар.
Ҷумла аҷзои ҷаҳон з-он ҳукми пеш
Ҷуфт-ҷуфту ошиқони ҷуфти хеш.
Ҳаст ҳар ҷузве зи олам ҷуфтхоҳ,
Рост ҳамчун каҳрабову барги коҳ.
Осмон гӯяд заминро марҳабо,
Бо туам чун оҳану оҳанрабо.
Осмон марду замин зан дар хирад,
Ҳар чӣ он андохт, ин мепарварад.
Чун намонад гармияш, бифристад ӯ,
Чун намонад тарриву нам, бидҳад ӯ.
Бурҷи хокӣ хоки арзиро мадад,
Бурҷи обӣ таррияш андардамад.
Бурҷи бодӣ абр сӯйи ӯ барад,
То бухороти вахимро баркашад.
Бурҷи оташ гармии хуршед аз ӯ,
Ҳамчу тобай сурх з-оташ пушту рӯ.
Ҳаст саргардон фалак андар заман,
Ҳамчу мардон гирди максаб баҳри зан.
В-ин замин кадбонуиҳо мекунад,
Бар вилодоту ризоаш метанад.
Пас замину чархро дон ҳушманд,
Чунки кори ҳушмандон мекунанд.
Гарна аз ҳам ин ду дилбар мемазанд,
Пас чаро чун ҷуфт дар ҳам мехазанд?
Бе замин кай гул бирӯяд в-арғавон?
Пас чӣ зояд з-обу тоби осмон?
Баҳри он майл аст дар мода ба нар,
То бувад такмили кори ҳамдигар.
Майл андар марду зан Ҳақ з-он ниҳод,
То бақо ёбад ҷаҳон з-ин иттиҳод.
Майли ҳар ҷузве ба ҷузве ҳам ниҳад,
З-иттиҳоди ҳар ду тавлиде заҳад.
Шаб чунин бо рӯз андар эътиноқ,
Мухталиф дар сурат, аммо иттифоқ.
Рӯзу шаб, зоҳир ду зидду душмананд,
Лек ҳар ду як ҳақиқат метананд.
Ҳар яке хоҳон дигарро ҳамчу хеш,
Аз пайи такмили феълу кори хеш.
З-он ки бе шаб дахл набвад табъро,
Пас чӣ андар чарх орад рӯзҳо?
Саҳифаи 213/229
|
دفتریکوم
