|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
|
|
 |
Ҳикояти мандил дар танӯри пуроташ андохтани Анас разияллоҳу анҳу ва носӯхтан Аз Анас фарзанди Молик омадаст,
Ки ба меҳмонии ӯ шахсе шудаст.
ӯ ҳикоят кард, к-аз баъди таъом
Дид Анас дасторхонро зардфом.
Чиркину олуда, гуфт: «Эй ходима!
Андарафган дар танӯраш якдама».
Дар танӯри пур зи оташ дарфиганд
Он замон дасторхонро ҳушманд
Ҷумла меҳмонон дар он ҳайрон шуданд,
Интизори дуди кандуре буданд.
Баъди як соат баровард аз танӯр,
Поку испеду аз он авсох дур.
Қавм гуфтанд: «Эй саҳобии азиз!
Чун насӯзиду мунаққо гашт низ?»
Гуфт: «З-он ки Мустафо дасту даҳон
Бас бимолид андар ин дасторхон».
Эй дили тарсанда аз нору азоб,
Бо чунин дасту лабе кун иқтироб.
Чун ҷамодиро чунин ташриф дод,
Ҷони ошиқро чиҳо хоҳад гушод?
Мар кулӯхи Каъбаро чун қибла кард,
Хоки мардон бош, эй ҷон! Дар набард.
Баъд аз он гуфтанд бо он ходима:
«Ту нагӯйӣ ҳоли худ бо ин ҳама?
Чун фигандӣ зуд он аз гуфти вай?
Гирам, ӯ бурдаст дар асрор пай.
Инчунин дасторхони қиматӣ
Чун фигандӣ андар оташ, эй сатӣ?»
Гуфт: «Дорам бар каримон эътимед,
Нестам з-икроми эшон ноумед.
Майзаре чӣ бвад? Агар ӯ гӯядам:
Даррав андар айни оташ бе надам.
Андарафтам аз камоли эътимед,
Аз ибодуллоҳ дорам бас умед.
Сар дарандозам, на ин дасторхон,
З-эътимоди ҳар карими роздон».
Эй бародар! Худ бар ин иксир зан,
Кам набояд сидқи мард аз сидқи зан.
Он дили марде, ки аз зан кам бувад,
Он диле бошад, ки кам з-ишкам бувад.
148/229
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
