 |
|
|
 |
Ҳасад кардани ҳашам бар ғуломи хосс Подшоҳе бандаеро аз карам
Баргузида буд бар ҷумлай ҳашам.
Ҷомагии ӯ вазифай чил амир,
Даҳяки қадраш надидӣ сад вазир.
Аз камоли толеъу иқболу бахт,
ӯ Аёзе буду шаҳ Маҳмуди вақт.
Рӯҳи ӯ бо рӯҳи шаҳ дар асли хеш
Пеш аз ин тан буда ҳампайванду хеш.
Кор он дорад, ки пеш аз тан будаст,
Бигзар аз инҳо, ки нав ҳодис шудаст.
Кор орифрост, к-ӯ на аҳвал аст,
Чашми ӯ бар киштаҳои аввал аст.
Он чӣ гандум коштандаш в-он чӣ ҷав,
Чашми ӯ он ҷост рӯзу шаб гарав.
Он чӣ обистаст шаб, ҷуз он назод,
Ҳилаҳову макрҳо бод аст, бод.
Кай кунад дил хуш ба ҳилатҳои каш,
Он кӣ бинад ҳилаи Ҳақ бар сараш?
ӯ даруни дому доме мениҳад
Ҷони ту, не он ҷаҳад, не ин ҷаҳад.
Гар бирӯяд в-ар бирезад, сад гиёҳ,
Оқибат баррӯяд он киштай Илоҳ.
Кишти нав коранд бар кишти нахуст,
Ин дувум фонист в-он аввал дуруст.
Тухми аввал комилу бигзида аст,
Тухми сонӣ фосиду пӯсида аст.
Афган ин тадбири худро пеши дӯст,
Гарчи тадбират ҳам аз тадбири ӯст.
Кор он дорад, ки Ҳақ афроштаст,
Охир он рӯяд, ки аввал коштаст.
Ҳар чӣ корӣ, аз барои ӯ бикор,
Чун асири дӯстӣ, эй дӯстдор.
Гирди нафси дузду кори ӯ мапеч,
Ҳар чӣ он на кори Ҳақ, ҳеч аст ҳеч.
Пеш аз он ки рӯзи дин пайдо шавад,
Назди молик дузди шаб расво шавад.
Рахт дуздида ба тадбиру фанаш,
Монда рӯзи доварӣ бар гарданаш.
Садҳазорон ақл бо ҳам барҷаҳанд,
То ба ғайри доми ӯ доме ниҳанд.
Доми худро сахттар ёбанду бас,
Кай намояд қуввате бо бод хас?
Гар ту гӯйӣ фоидай ҳастӣ чӣ буд?
Дар суолат фоида ҳаст, эй ануд!
Гар надорад ин суолат фоида,
Чӣ-шнавем инро абас, беоида?
В-ар суолатро басе фоидаҳост,
Пас ҷаҳон бефоида охир чарост?
В-ар ҷаҳон аз як ҷиҳат бефоидаст,
Аз ҷиҳатҳои дигар пуроидаст.
Фоидай ту гар маро фоида нест,
Мар туро чун фоидаст, аз вай маист.
Ҳусни Юсуф оламеро фоида,
Гарчи бар ихвон абас буд зоида.
Лаҳни довудӣ чунон маҳбуб буд,
Лек бар маҳрум бонги чӯб буд.
Оби Нил аз оби ҳайвон буд фузун,
Лек бар маҳруму мункир буд хун.
Ҳаст бар мӯъмин шаҳидӣ зиндагӣ,
Бар мунофиқ мурдан асту жандагӣ.
Чист дар олам – бигӯ – як неъмате,
Ки на маҳруманд аз вай уммате?
Гову харро фоида чӣ дар шакар?
Ҳаст ҳар ҷонро яке қуте дигар.
Лек агар он қут бар вай оризист,
Пас насиҳат кардан ӯро роизист.
Чун касе, к-ӯ аз мараз гил дошт дӯст,
Гарчи пиндорад, ки он худ қути ӯст,
Қути аслиро фаромуш кардааст,
Рӯй дар қути мараз овардааст.
Нӯшро бигзошта, сам х(в)ардааст,
Қути иллатро чу чарбиш кардааст.
Қути аслии башар нури Худост,
Қути ҳайвонӣ мар ӯро носазост.
Лек аз иллат дар ин афтод дил,
Ки хурад ӯ рӯзу шаб з-ин обу гил.
Рӯй зарду пой сусту дил сабук,
Ку ғизои «ва-с-само зоти-л-ҳубук?»
Он ғизои хосагони давлат аст,
Хӯрдани он бе гулӯву олат аст.
Шуд ғизои офтоб аз нури арш
Мар ҳасуду девро аз дуди фарш.
Дар шаҳидон «юрзақун» фармуд Ҳақ,
Он ғизоро не даҳон буд, не табақ.
Дил зи ҳар ёре ғизое мех(в)арад,
Дил зи ҳар илме сафое мебарад.
Сурати ҳар одамӣ чун косаест,
Чашм аз маънии ӯ ҳассосаест.
Аз лиқои ҳар касе чизе х(в)арӣ,
В-аз қирони ҳар қарин чизе барӣ.
Чун ситора бо ситора шуд қарин,
Лоиқи ҳар ду асар зояд яқин.
Чун қирони марду зан зояд башар
В-аз қирони сангу оҳан шуд шарар.
В-аз қирони хок бо боронҳо,
Меваҳову сабзаву райҳонҳо.
В-аз қирони сабзаҳо бо одамӣ
Дилхушиву беғамиву хуррамӣ.
В-аз қирони хуррамӣ бо ҷони мо
Мебизояд хубиву эҳсони мо.
Қобили хӯрдан шавад аҷсоми мо,
Чун барояд аз тафарруҷ коми мо.
Сурхрӯӣ аз қирони хун бувад,
Хун зи хуршеди хуши гулгун бувад.
Беҳтарини рангҳо сурхӣ бувад,
В-он зи хуршед асту аз вай мерасад.
Ҳар замине, к-он қарин шуд бо зуҳал,
Шӯра гашту киштро набвад маҳал.
Қувват андар феъл ояд з-иттифоқ,
Чун қирони дев бо аҳли нифоқ.
Ин маъонӣ рост аз чархи нуҳум
Бе ҳама тоқутурум тоқутурум.
Халқро тоқутурум орийят аст,
Амрро тоқутурум моҳийят аст.
Аз пайи тоқутурум хорӣ кашанд,
Бар умеди изз, дар хорӣ х(в)ашанд.
Бар умеди иззи даҳрӯза худук
Гардани худ кардаанд аз ғам чу дук.
Чун намеоянд ин ҷо, ки манам?
К-андар ин изз офтоби рӯшанам.
Машриқи хуршед бурҷи қиргун,
Офтоби мо зи машриқҳо бурун.
Машриқи ӯ нисбати зарроти ӯ,
На баромад, на фурӯ шуд зоти ӯ.
Мо, ки вопасмонда зарроти ваем,
Дар ду олам офтоби бефаем.
Боз гирди Шамс мегардам, аҷаб!
Ҳам зи фарри Шамс бошад ин сабаб.
Шамс бошад бар сабабҳо мутталеъ,
Ҳам аз ӯ ҳабли сабабҳо мунқатеъ.
Садҳазорон бор бибридам умед,
Аз кӣ? Аз Шамс, ин шумо бовар кунед.
Ту маро бовар макун, к-аз офтоб,
Сабр дорам ман ва ё моҳӣ зи об.
В-ар шавам навмед, навмедии ман
Айни сунъи офтоб аст, эй ҳасан!
Айни сунъ аз нафси сонеъ чун бурад?
Ҳеч ҳаст, аз ғайри ҳастӣ чун чарад?
Ҷумла ҳастиҳо аз ин равза чаранд,
Гар буроқу тозиён в-ар худ харанд.
Лек асби кӯр кӯрона чарад,
Менабинад равзаро з-он аст рад.
В-он ки гардишҳо аз он дарё надид,
Ҳар дам орад рӯ ба меҳробе ҷадид.
ӯ зи баҳри азб оби шӯр х(в)ард,
То ки оби шӯр ӯро кӯр кард.
Баҳр мегӯяд ба дасти рост х(в)ар
З-оби ман, эй кӯр, то ёбӣ басар.
Ҳаст дасти рост ин ҷо занни рост,
К-ӯ бидонад неку бадро, к-аз куҷост.
Найзагардонест – эй найза, ки ту,
Рост мегардӣ гаҳе, гоҳе дутӯ.
Мо зи ишқи Шамси дин бенохунем
В-арна мо он кӯрро бино кунем.
Ҳон, Зиёулҳақ Ҳусомуддин, ту зуд
Доруваш кун кӯрии чашми ҳасуд.
Тӯтиёи кибриёи тезфеъл,
Доруи зулматкаши истезфеъл.
Он кӣ гар бар чашми аъмо барзанад,
Зулмати садсоларо з-ӯ барканад.
Ҷумла кӯронро даво кун, ҷуз ҳасуд,
К-аз ҳасудӣ бар ту меорад ҷуҳуд.
Мар ҳасудатро агарчи он манам,
Ҷон мадеҳ то ҳамчунин ҷон меканам.
Он кӣ ӯ бошад ҳасуди офтоб,
В-он кӣ меранҷад зи буди офтоб.
Ин-т дарди бедаво, к-ӯрост оҳ,
Ин-т афтода абад дар қаъри чоҳ.
Нафйи хуршеди азал боясти ӯ,
Кай барояд ин муроди ӯ? Бигӯ.
22/114
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
