* * *

Решаи ман, маншаи аҷдоди ман,
Асли ман, Эрони ман, бунлоди ман.

Ҷони мо чун риштаи дубофтаст,
Бофти ман, тору пуди ёди ман.

Гар набошҳ, синаи мо медарад
Душмани имони ман – ҷаллоди ман.

Чанд ҷофил мондҳ аз дарди дилам,
Як туҳ имрӯз ҳамфарёди ман.

Баъди Сомонҳ моро сомон намонд,
Бод бар каф шуд ҳунарободи ман.

Аз Варорӯд ин ҳама ҷофил мабош,
Дасти Рустам ёз бар имдоди ман.

Нури ҷоми Ҷам бияфкан бар дилам,
Шодмон кун ин дили ношоди ман.

Ҳар дари ту масдари лафзи дарист,
Мактаби ман, мазҳаби ман, доди ман.

Мо ҳама ҷамъи парешони туем,
Эй ту ҳам сарводаву сарводи ман.

Ман агар раҳгум задам дар роҳи худ,
Шодбахтам, ки туҳ иршоди ман.

Худ ту битвонҳ гиромҳ доштан
Яшти ман, Зардушти ман, иншоди ман.

Оташи Зардушт дар чашмони туст,
Оташи ишҚи нахустэҷоди ман.

То ба даргоҳи абад хоҳад расид
“Маснавҳ”-ю “Шоҳнома”-зоди ман.

Мерасад бар чарх аз гулдастаҳот
Оҳи ман, афҷони ман, фарёди ман.


Боди шурта гар набуд аз сӯи ту,
Эй дареҷ аз кӯшиши барбоди ман.

Хомии моро ту хоҳҳ пухта кард
Кӯраи ман, Коваи ҳаддоди ман.

Зимни номи ту ба фардо мебарад
Тӯшаи торихро авлоди ман.

Дар ту мебинам камоли оли хеш
Эй зи салсоли азал ҳамзоди ман.

Дар ту мепечам чу гул бар буттае
Хонаи имони ман, меоди ман!