Хоҳам, ки ба мислат ба раҳи умр давида,
Ибрат зи накӯкорию эҳсони ту гирам.

Хоҳам, ки ба дарёи ҳаёт аз назари мавҷ
Чун реги ту такшин нашуда, чун ту занам ҷӯш.

Чун қатраи обат, ки муҷассамшуда бар туст,
Ҳамдаст ба мардум шаваму кишвари гулпӯш.

Хоҳам, ки ба ҳар ташналаби сулҳу амонӣ,
Чун оби ту соф оби амонӣ бирасонам.

Чу модар ту бузургу пойдорӣ,
Ки аввал дорию охир надорӣ!

Нишинам дар лаби дарёи кӯҳӣ,
Ки омӯзам аз ӯ дарёдилиро.

Шавам бо қуллаҳо ҳамсар, ки шояд
Биёмӯзам тариқи сарфарозӣ,

Ки дар поёни бозиҳои тақдир
Диҳад ҷо аз сукути ҷовидонаш...

Дар қадамгоҳи бузургон ҳокими яклаҳзагиям,
Сарбаландам, ки маро модар дар ин ҷо зодааст.

صحیفه 1/214